126. Yazmaq üçün darıxmışam.
Birinci qərarsız qaldım "sözaltı etiraf"a yazım yoxsa bu başlığa. Sonra dedim "ala onsuz da gizlətmirdim ki, nə etiraf axı?". Bura yazdım. Yazdım çünki yazmaqçün darıxdım. daha doğrusu darıxmışam. Nə də yazım bilmirəm. Klassik dəftər qələm olanda boş-boş şeylər yazsan belə adama bir ilham gəlir, poetik atmosfera yaranır, elə bilirsən böyük bi pox yazırsan. Yazmırsan ha əslində. Sadəcə elə bilirsən də. Guya sən kafka zadsan. "2 avqust. Almanya müharibə elan etdi. Günorta dənizdə çimməyə getdim." Nəysə. Başqa şeylər yazacaqdım, nələr yazdım gör.
illər əvvəl bir entry yazmışdım yalnızlığın ən çox anlaşıldığı anlar başlığına. Arada sırada gəlib başlıqlara baxıb gedirəm. Hərdən 1-2 bildiriş görürəm. Yenə kimsə oxuyub əjdahalayıb. Sonra deyirəm "ala indi niyə yazmıram bəs mən?"
Özümü pis hiss edirəm hərdən o bildirişdən gələndə. Vaxtilə qan eləmiş, sevilmiş, sonra hər şeydən əlini ayağını üzmüş az məşhur köhnə məşhurlar kimi hiss edirəm. Amma tək tük sevənim var da hələ də. Ya da musiqiçisən. Daha doğrusu, deyilsən, amma olmaq istəyirsən. Eyni zamanda başqa istəmədiyin bir peşən də var. Nəysə də özünçün gitar çalırsan, drum öyrənirsən, beat zad tutursan youtubeda albomunu qoyursan. Sonra həyatın götlüyü tutur, ya da sən elə özün ən böyük göt olursan və başın buraxırsan drum-ın da, qitarın da. Gedirsən işə, gəlirsən evə. işdə maillərə baxırsan 3 il sonra, görürsən heyranlıq dolu bir youtube comment. Kiminsə bikar vaxtına düşüb kəşf edib sənin şahəsərini. Sən də sevinəmmirsən, amma bilmirsən də nəyə söyəsən. Hə bax elə hiss edirəm. istəmədən mövcus vəziyyətimdən daha dramatik bir situasiya təsvir etdim səhvən. Uzun sözün qısası, ancaq 1 kitabı yaxşı olan və ancaq o 1 kitabına görə məşhur olan adamlar kimi hiss elədim.
Yazmaqçün darıxmışam deyirəm, amma yazmıram. Yazmaq ancaq pis olanda yadıma düşər çünki. indi o qədər də pis deyiləm. Həə, bir də tək olanda. Belə də olanda pis hiss edirəm. Pul əlinə keçən kimi yaxşı dostları unudan şərəfsizlər kimi. Mən də beləyəm, nə edək? Yaxşı günü görəndə bərk-bərk tutmaq, dibinə qədər yaşamaq, qalan hər şeyi unutmaq, bir qırağa atmaq istəyirəm. Yaxşı günün ömrü qısa olur axı. Həm də yaxşı günün sayı da az olur. Bilirsən ki, nəsə dəyişən deyil, bu günlər keçəndə vaxt gələcək sən yenə yazassan, amma o an üçün edirsən də "satqınlıq". Əşi soxalar ədəbiyyata da, dərdə də, kədərə də. Carpe diem blət!
Satqınlıq pis şeydi, ancaq arada bir baxmaq lazımdı nəyi nəyə satırsan. Hərdən yaxşı alış-verişlər də olur çünki.
Əşi nəysə, yazmaq üçün darıxmışdım