111. uşaq vaxtından düşünmüşəm ki,intihar edənlər çox bəsit insanlardır,hanısa uğursuzluğa,ya da hansısa insana görə həyatlarına son verirlər,bəlkə də kimdənsə intiqam almaq üçün.o barədə hələ də eyni fikirdəyəm.heç bir uğursuzluq,çıxmaz yol intihar üçün səbəb deyil.və bir kimsə intihardan əvvəl öləndən sonra yaxınlarının reaksiyasını düşünürsə,deməli həqiqətən də bəsitdi.
amma bu hamıya aid deyil.mənim vecimə də deyil arxamca nə reaksiya verərlər,neçə gün ağlayarlar və ya nə dərəcədə təəccüblənərlər.not yazmaram,açıqlama vermərəm.
mənə görə kimsə intihar etmək üçün səbəb gətirirsə,o insan bu barədə elə də ciddi deyil.məsələ intihar etməmək üçün səbəb tapa bilməməkdir.
əvvəllər necəsə başıma bir şey gələr ölərəm düşüncəsi vahiməli,kədərli emosiyalar yaradardı məndə,sonralar tam neytral yanaşdım.son zamanlar isə qeyri-iradi olaraq bir rahatlıq,xoşbəxtlik,daxili sakitlik yaratdığını gördüm.bir neçə dəfə isə hansısa ölümcül xəstəlikdən söz düşəndə içdən içə ona tutulmaq istəmişəm,kimisə maşın vurub deyəndə mənim başıma gəlsə necə olardı deyə düşünmüşəm.intihar etməyin məsuliyyətindən azad olmaq üçün bu yollar həmişə ideal görünüb.
mən bilirəm ki mən yaşasam da ölsəm də dünya dönməyə davam edəcək,bilirəm ki bu saniyənin özündə intihar etməmək üçün heç bir səbəbim yoxdu.amma kaş olardı.mən illərlə yer kürəsində olub bir işə yaramıyıb axırda da heç var olmamış kimi ayrılan bəsit biri olmaq istəmirəm,hərçənd belə hər şey daha rahat olardı.güclü olmaq istəyirəm,ölümün cazibəsinə qarşı ayaqlarımı bərk bərk yerə sıxacaq qədər güclü bir varlıq.