əjdahalar googlla dünənin ən bəyənilənləri - yekəqarın kişi - seymur baycan - elif şafak - turbo saqqızı - uşaqlıqda allah zənn etdiyimiz şeylər - güldürən hadisələr - uşaqlıqda verilən mənasız suallar - futbol 156. dördüncü sinifdən başlayaraq fənn olimpiyadalarında riyaziyyat üzrə iştirak edirdim. ilk qələbəmi də elə bir il sonra - 5ci sinifdə qazandım. Bakı şəhər birincisi olmuşdum. bizim məktəbdə də ayın sonu akt zalında yığıncaq olurdu, hansı sinfin uşaqlarından kimsə nəsə bir uğur qazanıbsa, ya ümumilikdə məktəbimiz üçün nə baş veribsə, dərsdən sonra yığırdılar hamını bunu elan edirdilər. direktor çağırırdı o adamı, hamının içindən çıxıb gəlirdin səni təbrik edib diplomunu/medalını yenidən təqdim edirdi sənə, məktəb adından simvolik hədiyyə verirdi filan. həmin gün valideynlər də gəlirdi adətən, uşaq təqdim olunub, təbrik olunub yerinə qayıdandan sonra anası/atası da onu öpüb qucaqlayır. onun üçün aldığı nəyisə verirdi ona, sonra da əlindən tutub aparırdı evə. bizim sinif də bir az mal sinif idi deyə, heç vaxt bizim sinifdən elə uşaqlar çıxmamışdı ki onlar ayın sonunda təbrik olunsun zad. nə başınızı ağrıdım, mən ilk idim. olimpiyadanın diplomu məktəbə gələn gün həmin akt zalı doldu yenə, müəllimim saçımı zadı səliqəyə salıb, sinif yoldaşalarımı da yığıb gətirdi bizi zala. içəri girdim gözüm qaraldı, zal dolu ağzına kimi, səhnənin qabağında balaca hədiyyə paketləri, maraq dolu gözlər zad. nəysə, oturduq, hamını təqdim elədilər, təbrik elədilər, valideynləri öpüb qucaqlamaq, hədiyyə vermək zad. mənə növbə çatdı, çağırdılar, direktor hamıya təqdim elədi, təbrik elədi, diplomumu verdi, hədiyyəmi verdim, qayıtdım yerimə. mənim valideynlərim gəlməmişdi deyə, azərbaycan dili müəlliməm gəlib məni qucaqladı, mənə şokolad verdi. çox pis toska basmışdı məni. tədbiri birtəhər yola verib çıxıb dar küçələrlə evə gəldim, istəmirdim heç kim görsün məni. bir saat zad məqsədsiz şəkildə fırlanıb gəldim evə. məhləyə çatanda diplomu iki qatlayıb qoydum sumkama ki heç kim əlimdə görməsin. heç evdə demədim də. ondan sonra hər il şəhər birincisi, ölkə neçəncisi filan oldum. heç birində də evdəkilərin xəbəri olmadı. son ümid kimi gözləyirdim ki, son zəngimdə kimsə gələr evdən, onda da ancaq məktəbin kvn komandasında bir yerdə oynadığım dostum gəldi məni təbrik eləməyə.
