149. Əvvəl həmişə yazardım, elə olurdu əl yazısı ilə saatlarla günlük yazardım illər əvvəl. Indi başımı qaşımağa vaxtım olmur. uşaq insanın həyatında elə böyük bir dəyişiklik edir ki, heç bir şey əvvəlki kimi olmur daha. Darıxırammı, bəzən darıxıram köhnə həyat üçün. Amma belə daha yaxşıdı.

Digər tərəfdən, artıq nə yazacağımı da bilmirəm.

danışacaq hər şey bitib artıq. hekayəm qurtarıb. Nədən danışım ki. Gündəlik problemlər, qayğılar heç kimi maraqlandırmır. Onsuz da heç kimi maraqlandırmır bura yazdıqlarımız. Saniyələr içində oxuyub saniyələr içində də unudub gedirlər, digər bütün yazılar kimi.

Bu yuxarıdakılari yazanda ağlıma gəldi, çoxdandır düşündüyüm və ürəyimi olduqca sıxan bir şeydən bəhs edim gəlmişkən.. sevmək. məsələn mən yarpaq dolmasını çox sevirəm. dolmanı sarımsaqlı qatıq ilə yeməyi sevirəm. yağış altında gəzmək, kimisə qucaqlamaq, yatanda üzü üstə yatmaq, limonlu təzə dəmlənmiş çay, bu kimi bir sürü şey. Amma bunları kim önəmsəyir axı? Kimin ağlına mən gəlirəm məsələn, limonlu çay içəndə mənim üçün darıxsın və düşünsün ki, change bunu yaman sevərdi. Bəlkə də ən böyük arzum budur. Kimsə mənim nə sevdiyimi düşünsün, ağlına mən də gəlim. O zaman o insan məni həqiqətən sevən və önəmsəyən insandır.

Analar istisnadır, onlar həmişə düşünür bunu.

Başqa heç kim üçün vacib biri deyilsən. Hətta övladın üçün belə. Bu məni çox yaralayır. Bu haqsızlıqdır. Ölüb gedəndən sonra kimsə sənin nələri sevdiyini yada salmayacaq. Belə bir insan vardı, filan şeyi çox sevərdi deməyəcək.

Bu gün də bu qədər.