9. Heç olacağımı düşünmürəm ancaq, valideyn olduğum ilk andan etibarən uşağın həyatını və gələcəyini düzgün şəkildə qurmağa çalışardım. Entryni daha çox oğlan uşağına münasibətdə yazacağam əvvəlcədən deyim, çünki qız uşağı hansı psixologiya ilə böyüdülməlidir açığı bilmirəm.
ilk məsələ ad məsələsidi, gələcəkdə utanacağı bir adı uşağa qoymazdım. Məsələn çoban, yerpənək, dünyamalı kimi adlar qoymazdım (hamısına rast gəlmişəm). Uşaq yaşlarından etibarən yüngül işlərdə çalışdırardım, qarşılığında pul verərdim. Qoy zəhmətin nə olduğunu bilsin, pulun dəyərini anlasın, özü üçün "hə mən nə isə etmişəm" deyə bilsin. Uşağına əl qaldıran, söyən, təhqir edən insanları görməyə gözüm yoxdur. Ona bir uşaq kimi yox, cəmiyyətin bir fərdi kimi, yanaşardım, hüquqlarını, məsuliyyətini öyrədərdim. Boş boş danışsa belə "sən uşaqsan bilməzsən, bacarmazsan" deyib özünə olan inamını sındırmazdım. Həyatın çətin olduğunu öyrədərdim məsələn, boş xəyallarla gözünü boyamazdım, nə də eqosunu şişirtməzdim.
Heyvanları və təbiəti sevməyi öyrədərdim, insanları sevməsə daha yaxşıdır, ən azından gələcəkdə boşa dəyər verməməyi öyrənər. Sevdiyi şeyləri etməsinə şərait yaradardım, əlindən tutub aparmazdım, sadəcə əlimi qaldırıb doğru yolu göstərərdim, yol çətin olsa belə. Qısaca ata deyil, müəllim olardım.
Uşağıma kapital ya da sərmaye gözü ilə baxmazdım, məni saxlamağa məcbur deyil, onu mən dünyaya gətirib, həm həyat verib, həm də həyatını məhv etmişəmsə bu məsuliyyət mənə aiddir.
Özüm yaşaya bilmədiyim həyatı ondan tələb etməzdim. Valideyn görmüşəm özü oxuya bilmədi deyə, istədiyi sənətin arxasınca gedə bilmədi deyə uşağı istəməsə belə onu həmin istiqamətə yömləndirir. Bu onun həyatıdır, qoy istədiyi kimi yaşasın.