7. bizi bizdən çox istəyən soydaşlarımız. indiyə kimi çox şansım olub, təbrizli, ərdəbilli həmşərilərlə danışmağa. bir sözlə tərif eləməli olsam, sadəcə onu deyə bilərəm ki, güzgü. necə ki, güzgüdə özünü görürsən, eynilə biz onlara baxanda özümüzü görürük. bu qədər basqılara, məhrumiyyətlərə baxmayaraq, onlar bizim keçmişimizə, dilimizə, mədəniyyətimizə sahib çıxırlar. sahib çıxırlar fikrini deməyə səbəb var, əsaslandaracam. srağagün iki təbrizli ilə çox şirin söhbətimiz oldu. mən onsuz da təbriz, ərdəbil adı eşidəndə ruh yüksəkliyi yaşayan biriyəm, bir də bunlara söhbət braingasm konkret. söhbətin ortasında bir də fərqinə vardım ki, təbriz ağzı ilə danışıram bunlarla. biixtiyar olan bir şeydi. bunlar böyüyəndə bizim klassik dediyimiz kinolarlarımızda (məşədi ibad, arşın mal alan), mahnılarımızla (rübabə muradova, rəşid behbudov). rübabənin həm də cənubi azərbaycan keçmişi var. söhbət süfrə arxasında olduğundan yemək əsnasında da görürsən ki, sanki öz ailəndən biri ilə oturub yemək yeyirsən. dostum fasulye şorbası sifariş eləmək istədi, mən də məzələndim ki, bunu yemək olar, ala? səhərə kimi yatmazsan da. normal bir sup de başlanğıc olaraq. təbrizli qayıtdı ki, hə də bəs lobyalı supları biz qonağa vermərik, ayıbdı, hörmətsizlik olar. sonra soruşdu ki, bəs siz də sup deyirsiniz? dedim, hə. o tərəfdəki siyasi sosial həyatdan danışdıq. qısa kəsəcəm, hər iki ölkədə, eyni vəziyyətdi. bizdə sekulyar avtoritarizm, onlarda dini. nə vaxtsa, birləşmə ehtimalı istisna deyil. amma biz tətikləyici olmayacağıq bu məsələdə. katalizator rolunu oynaya bilərik. təşəbbüs onlardan gələr, azad olandan sonra bizə referendumla qoşularlar. böyük dövlətlərin marağına uyğun gələndə cənubi azərbaycan kartı da aktiv ediləcək. necə ki, bugün qarabağ məsələsinin həlli böyük qüvvələrə sərf edir.