202. Yenə gəldim, sözlük. Dünən yaxşı idim, onda yazmaq istəyirdim. Yazmadım. Yaxşı hiss edəndə, xoşbəxt olanda cümlələrə tökməyi xoşlamıram deyəsən.
Bəzən ağlımı itirəcəyimi düşünürdüm, amma bu düşüncə səthi, anlıq olurdu. indi ciddi-ciddi atdığım addımların, getdiyim yolun dəliliyə apardığını görürəm. Nə qədər müqavimət göstərə bilərəm, bilmirəm. Başqalarını da günahlandıra bilmərəm, nəticədə qərarları özüm vermişəm. Özümə olduğumdan daha güclü görünmüşəm. Çünki güclü olmaqdan çox, elə görünməyə çalışmışam. Hamıdan əvvəl də buna özümü inandırmışam. Lap deyək elə dözümlüyəm, ağıllıyam. Nəyə lazımdı ki bu? Bu qədər şeyin yaşanmasına nə ehtiyac var idi? Yaxşı, yaxşı. Həyati qərarlar verəndə insan olduğumu unuduram. Gənc və təcrübəsiz olduğumu, hər halda hər şeyi əvvəlcədən təxmin edə, təkbaşına həll edə bilməyəcəyimi, bütün sevdiklərimə yetə bilməyəcəyimi və bir çox şeyi unuduram. Özümdə elə bir güc, əzm hiss edirəm ki, dağı yerindən oynadaram deyirəm. Heç nəyi asan əldə etməmişəm ki, çətin olacaq, amma olacaq deyə düşünürəm. Sonra o dağın ağırlığı çökür çiyinlərimə. Nə edəcəyimi bilmirəm. Yoruluram, bəzən bezirəm. Əsəblərim zəifləyir, ağlayıram. Amma belə olacağını da bilirdim deyirəm. Əvvəlki qətiyyətim qalmayıb. Geri qayıtmaq irəliləməkdən daha çətindi. Asan olsa qayıdaram? Bəlkə. Qayıtsam da özümü yenə o yorulduğum yerdə tapacam bilirəm. Yorulmadan irəliləyə bilmərəm ki. Məni incidən təklik, yoldaşsızlıqdı? Yox. Nədi?