4. Gəlib keçən qırıcıların, ard-arda endirilən zərbələrin səsi ilə yenə qələmi əlimə alıram...

Deyək ki, bir az sonra mən son sözlərimi yazacağam dəftərə, qarışıqlıq bitəndə tanışlarım "ölənlər" siyahısında adımla rastlaşacaq, bəs yaxşı onlar biləcəkmi ölmədən öncə nə düşündüyümü?!
-heç vaxt.
insan ölmədən bilməz bunu, öləndə də nə bildiyinin, nəyi anladığının bir önəmi yoxdur. Çünki daha bu təcrübə sənə heç bir dərs verməyəcək. insan ölümlə üz-üzə oturduqda, gələn qırıcı səslərinin hansınınsa düşmənə aid olması ehtimalını düşündükdə bəzi şeyləri anlayır. Məsələn, tam öləcəkkən görürsən ki, indiyə qədər sən yaşayırdın, hə, hə yaşayırdın amma bunu ölərkən dərk elədin. Əlindəki bir şeyi itirirsən- bax tam o anda anlayırsan ki, sən ona sahib idin, o sənin idi və artıq deyil. Fərqindəlik- itirdikdən sonra gəldikdə nə acı olur. O sənin idi, artıq deyil. Oyanıb işə gedirdin, evdə bir süfrə arxasında ailənlə otururdun. indi bir işin, bir evin, bir ailən yoxdur. Sahib olduqlarını itirdin...
Bir yaşam- bir həyatın var idi sənin. Daha olmayacaq. Çünki düşmənin qaranəfəs atdığı mərmi səni özünə hədəf seçdi və öldün...
Sevdin, sevildin evləndin amma bir ay olmamış öldürüldün. Yarım qaldın, yarım buraxdın...

Şəhadət- şəhidlik nə idi axı?!
Axı niyə?

Bəşəriyyəti məhv edən, insanlığı məhvə aparan nəfs- əlimdə olsa səni yer üzündən silərdim. Mən tanrı olsaydım nəfsi yaratmazdım...