22. Yaxın zamanlarda yenə gəlib məni tapan zibil. Yəqin ki, bundan heç vaxt tam olaraq qurtula bilməyəcəm. Adamın içini sıxan bir xəstəlikdir. Ətrafımda ailəm və dostlarım olsa da, bu fikirlər beynimdən çıxmır və məni yalnız hiss etdirir. Onsuz da ömrün ən gözəl illəri sayılan universitet vaxtlarımı da sikib çevirmişdi. Son 3 kursu depressiv olaraq keçirmişdim. Sosiallaşa bilmirdim. istəsəm də edə bilmirdim. Ziyan elədi gözəl ola biləcək illəri. indi yenidən gəlib yapışıb. Heç bir şey edə bilmirəm. Beynimdəki səslərlə müzakirə edirəm. O vaxtlar 3 dəfə intihara cəhd eləmişəm. Üçündə də canımdan çox sevdiyim anam məni xilas edib. indi yenə məni intihara cəlb edir bu səslər. Əslində özümü öldürmək istəmirəm. Sadəcə yox olmaq istəyirəm. Çox pis boşluqdayam. iş yox, güc yox. Dayaq dura biləcək, mənəvi olaraq dəstək olub yanımda duracaq sevgili də yox. Ancaq grunge dinləyirəm. Hiss edirəm ki, ölümüm öz əlimdən olacaq. Nə vaxtsa olacaq. Bəlkə də 32-33 yaşlarımda. Amma əvvəl-axır olacaq. Bütün günü evdə boş - boş otururam. Covid zibili də ümumiyyətlə ümidlərimi əzib keçdi. Bilmirəm nə edim. Burada, arada bir içimdəkiləri, hisslərimi yazıram. Biraz kömək olur. Ancaq müvəqqətidir. Bəlkə də vaxtından tez etdim. Amma hələki mübarizə aparıram. Harda qırılar qırılar.