19. xəbəri dünən oxudum, ilk öncə üstündən keçdim. fikirləşdim ki, yenə intihar hadisəsi. insan intihar edərkən ölüb qurtarmağı yox, yenidən başlamağı istəyir əslində, amma mövcud problemlərsiz.
bügün isə forumda öyrəndim ki, bizdən biridir.çox pis təsir elədi. azərbaycanda qadın olmaq dəyərsiz bir əşya olmağa bərabərdir. hər kəsin sənin üzərində haqqı var. atanın, ananın, qardaşının, ərinin, iş yerində müdirinin. səhv edə bilməzsən, çünki sən kiminsə namususan, qeyrətisən. onlara olar, amma sənə yox. evə gecə vaxtı tək gələ bilməzsən, "yaxşı qız bu vaxtı çöldə nə qələt edir?" deyəcəklər. mütləq deyəcəklər. üzünə, "salam, bacı" deyib gülümsəyənlər, arxanca "bunu da o gün oğlanla görüblər, görəsən qardaşı, atası hara baxır?" deyib vedrə qoşacaqlar. od olmadan da tüstü çıxartmaqda mahirik. gəlinlik paltarı ilə getdiyin yerdən kəfənlə çıxmaqdan başqa çarə buraxmırlar adama.
atası bundan sonra öz atalıq borcunu layiqincə yerinə yetirər. qara mərmərdən baş daşı, üzərinə də romantik sözlər, sanballı məclis, "biz onu çox sevirdik, indiyə kimi bir dediyini iki eləməmişdim" tipli cümlələr. indiyə kimi dediklərini dinləmişdin ki hələm iki də edəsən? timsahın göz yaşları.
ilk və son deyil bu hadisə. hələ çox eşidəcəyik bu cür hadisələri. səbəbi sistemdir. siyasi sistemi nəzərdə tutmuram təkcə, bizi geriliyə sürükləyən hər şey. köhnə mentalitet, ağsaqqal/ağbirçək, böyük-kiçik hiyerarxiyası, heç bir hüququnun işləməməsi və s. və ilaxır.
allah rəhmət eləsin! günahlarını bağışlasın!

bir də o mesajları niyə indi paylaşırlar ki? zamanında qız müraciət edib, ciddiyə almayıblar. şəri məndən uzaq deyib, yola verib mesajı alan. sonra da bəraət qazandırır ki, bəs guya kömək edən olacaqdı? indiki qədər də olmasa, ən azından bunun yarsı qədər hadisə rezonans doğurardı və sevil həyatda olardı.