225. Salam, sözlük. Bura nə vaxt xoşbəxtlikdən uçanda, sevincdən ağlayanda gəlmişəm ki?! Amma söz verirəm, bundan sonra sevincli vaxtlarımda gələcəm. Təki cəhənnəm olsun o.
Sözlük, bilirsən mən heç vaxt eləmərəm dediyim o qədər şeyi eləmişəm ki. Amma bu qədərini gözləmirdim. Özümdən o qədər iyrənirəm ki. insan min bir əziyyətlə qurmağa çalışdığı gələcəyini niyə riskə atsın ki?! Həm də heç nə üçün.
Noldu mənə? Həmişə vicdanından arxayın olan, başına nə gəlirsə gəlsin vicdanım rahatdı deyə bilən mənə? Nə vaxt alçaldım bu qədər, niyə çırkaba batdım? insanların üzünə baxa bilmirəm. Bəzən də unuduram hər şeyi. Amma yox saymaq həqiqəti dəyişməz ki. Hər yerdə, hər dəqiqə yanımdadı, onu görməyimi, əzab çəkməyimi istəyir. Etiraz eləmirəm, gecələr kabuslara oyanım, narahat olum. Amma heç kim bilməsin. Dürüst ola biləcəyim kimsə də qalmayıb.
Dərd bir deyil, iki deyil ki. Bunlar da ötüb keçər.