229. Öz həyatım üçün bir qərar belə ala bilmədiyimi görəndə dəhşətə gəlirəm, sözlük.
Bu qədər vaxt məni əzən, içdən-içə çürüdən şey bu imiş. Bütün gələcəyimi, xəyallarımı peşkəş çəkmişəm bu insanlara.. həm də nə üçün? Nəhəng bir heç üçün.
Mən bu həyata 3-5 nəfərin marionetkası olmaq üçünmü gəlmişdim? Hər hərəkət etmək istədiyimdə insanların razılığına, yönləndirməsinə ehtiyac duymaq.. Nə yaşamışam, necə yaşamışam mən belə?
istəmədiyim neçə şeyə "yox" deyə bilməmişəm? Hər "yox" deyişimdə neçə dəfə incidiblər..

Yenə də içimdən bir hiss, "çətin olacaq, amma olacaq" deyir. Artıq məni asılı edən o ipləri qıracaq gücə inamım var..
Yox deməyi öyrənəcəm. "Hamı sənin yaxşılığını istəyir" – deyirlər. Məni nəyin necə hiss etdirəcəyini, ən gizlində saxladığım arzulara hansı yolun aparacağını məndən yaxşı kim bilə bilər ki?!
Orta məktəbdə bir müəllimimin də dediyi kimi, "heç bir uğura güllü-çiçəkli yollarla gedilməz."