240. Bu başlığa yazacağım ilk entrydir, deyəsən, bu 6 ildə, Enerji alan, əsəb pozan, Pathetic.

Sonsuz döngüdür bu, meow.
Bayaq mamamın analizlərinin cavabı gəldi. Pozitiv gəlmişdi. Dafuq? içimdən nəsə qopub, qırıq-qırıq olmuşdu, elə bil, ehtimal da daxilində deyildi axı. Keçən il ilk dəfə öyrənəndə daha möhkəm idim, çünki təcrübəsiz idim, onu həm psixoloji, həm fiziki nə dərəcədə incidə bilər anlamırdım.
həkimə bərabər getmişdik ilk dəfə ağrıları başlayanda, həkimləri bilirsən də, şübhələndiyi şeyi tak deyə vurur üzünə, gözləmir ki, məyus olarsan, xəstəyə pis təsir edər. Realistic. Onda demişdi, serviksdən şübhələnirəm deyə, analiz mütləqdir, başa düşməmişdim tam olaraq nə deyir, Sonra serviks xərçəngi dedi, dondum qaldım. Xalam bu xərçəng növündən ölmüşdü, o öləndə qıçım boyda uşaq olduğumdan zərrə xatırlamırdım prosesi, tək bildiyim genetik idi, anamın ana tərəfi xərçəngdən ölürdü, ata tərəfi ürək tutmasından. Ürək problemini mən yaşamışdım, xərçəng də mamada başlamışdı. sancısı təzə başlamışdı, ən azından biz elə bilirdik. Gec deyildi də ala. Sonra öyrəndik ki, serviks elə bir xərçəngdir ki, təzə-təzə başlayanda heç bir simptom görsənmir, yerini rahatladıb yayılmağa başladıqdan sonra simptomları özünü büruzə verir.

Böyümüşdüm. insan 4 aya necə böyüyə bilərmiş bunu görmüşdüm prosesi atladandan sonra. Ya da atlatdığımı düşünəndən sonra. Anama ana olmağa başlamışdım, sevgilimdən ayrılmış, dostlarımı ətrafımdan uzaqlaşdırmış, bütün həyatımı anamın üzərində qurmuşdum. Qardaşım və atam məndən qatbaqat həssas idilər, atam dayanmadan o olmasa nə edərik deyə şikayətlənirdi, Qardaşımın da bir küncdə ancaq siqaret çəkməsini görürdüm. Arada gəlib bala pişik kimi başını çiynimə qoyub, güclü olaq deyirdi, mən də çabalayacıq deyib söhbəti dəyişdirirdim. ilk dəfə dəqiq nə olduğunu 16 iyulda öyrənmişdim, bircə dəfə o gün ağlamışdım ətimi kəsirlərmiş kimi, sonra özüm özümə də möhlət vermirdim pis düşünəm deyə. "Nemes", "qansız" adlandırılan tipə çevrilirəm belə məsələlərdə. Bütün evi idarə edirdim, gecə-gündüz anamla idim, 3 saata endirmişdim yuxumu səhərə yaxın çox pis olurdu deyə, ağrıdan rəngi yaşıllaşırdı, qarnını tutub zarıyırdı, gözümün önündə anam əriyirdi.
bilirdim ki, bir dəfə özümü salsam, bir də özümə gələ bilməyəcəm, eqoistlik edə bilmirdim, daha da sırtıqlaşırdım, enerjim heç bitmirmiş kimi davranırdım, güldürməyə, başını qatmağa çalışırdım, 20-li yaşlara gəlib, hər cür yemək bişirməyi onda öyrənmişdim. O gündən bu yana 6 ay keçib, hələ də bir dəfə olsun şikayət etməmişəm o yük Qarşılığında, etmərəm də. Şikayətlənməyi xoşlamıram. Nəyisə dəyişdirmir. Prosesi bu qədər çılpaqlığı ilə danışdığımı belə xatırlamıram kiməsə, indi-indi. Əşi e.

Xalam və xalamqızı həkim olduğundan həkim barədə böyük bir problemlə rastlaşmamışdıq, soraq edirdilər, tapırdılar, bir-iki rüşvətxor azik həkimlərlə qarşılaşdıq, nəhayət, sonra türkiyədən həkimlə müalicə almağa başladı anam. Ağrılı idi. Sözün əsl mənasında. Dəfələrlə smear testləri, analizlər verirdi, canından can alırdılar. Ərimişdi, yorulmuşdu, səbirsiz idi, o can ağrısıyla dözə bilmirdi bəzən. Qəribəsi o idi ki, mən necə ona qıymayıb hiss etdiklərimi gizlədirdimsə, o da mənim yanımda eynisini edirdi. Nahaq yerə bu qədər çabaladığımı, həyatımda biri olarsa, prosesi daha yaxşı yola verəcəyimi düşünürdü, ancaq öz həyatını qur deyə məsləhət verirdi. Hamısını zarafata salırdım, gah yaxşı, onda səni belə qoyub kəndə gəlin qaçacam zarafatları eləyirdim, gah sən sağal, nə vaxt desən evlənəcəm deyirdim, deyirdim də deyirdim.
Həmin dönəm Ayaqüstə ölürdüm, xroniki yorğunluq, 2-3 aya 7-8 kilo arıqlamaqdan savayı kiminləsə danışanda hiss etməzdi ağır şeylər yaşadığımı, oturub yaşadıqlarımı danışmırdım, harasa ya kiməsə yazmırdım, kiməsə yanaşmağa icazə verməmişdim, zəif görünməklə bağlı komplekslərim var idi. Haillucifer xaricində. Məsafəsi uzaq, ürəyi mənə yaxın idi.

Sonda sentyabr gəldi. sentyabrın ortası anam əməliyyat olundu, əməliyyat uzun keçmişdi, şişi də götürmüşdülər, bitmişdi illət. Daha ağrı krizləri qalmamışdı, əməliyyat sonrası dərmanlar, bəzi sistemlər, qısaca, dərmanlı müalicə qalmışdı. Əminliklə bitmişdi deyirdilər. Əminliklə.

Mən uçurdum da, Uçurdum. dişisini sahiblənmiş erkək pişik özgüvəni var idi üzərimdə. Simurq quşu romantikasına enmişdim yenə. Görürsünüz ala, xərçəngi də bitirmək olarmış, anamın xərçəng olduğunu bilən bütün qohum-əqrəba ilə ürək dolusu ilə danışırdım, gülüşürdüm. Bu gülüşə də sıçdı sonra ölkə, 2 həftə sonra Qardaşım getdi müharibəyə, birtəhər onun da öhdəsindən gəldik, sağ və salamat qayıtmışdı. Sonra virusa yoluxduq. Drama eləmək istəmirəm, yaşayanlar bilər, psixoloji çöküntüsü dəhşət idi hər şeyindən savayı, mən sırtıq kimi yenə özümə imkan vermədim düşməyə.
Hamısını dalbadal yaşamışdım deyə əslində çox yorulmuşdum, fəqət imkanım, vaxtım yox idi göt çevirib yatmağa, hər şeydən əlimi üzməyə, rahat-rahat yaşadığım şeyləri götür-qoy etməyə, qəbullanmağa ya üsyan etməyə, şikayətlənməyə. Dözə bilmədiyimi görəndə elə girib Sözlüyə per aspera ad astra başlığını yazıb özümə təsəlli vermişdim elə boş-boşuna. Fevral da belə getdi.
Mart ayı tamam fərqli idi, ay boyunca tələsirdim harasa, axır təhsilin əlin-ayağın yığmış, işə girmişdim, pişiyim sağalmışdı, türkiyədəki və əsgərdəki ən yaxınlarım qayıtmışdı, bərabər qəşəng vaxt keçirirdik, boş vaxtımı kitab evlərində ya bukinistlərdə keçirirdim, qardaşımla məhləmizdəki evsiz pişiklər üçün ev düzəltmişdik, görəndə xumarlanırdım, heç kəsin sağlıqdan yana problemi yox idi. Axarında idi həyatım, qəşəng idi -*

Bu həftənin əvvəli həkim dedi analiz verməlisiniz, qorxulu deyil, fərah tutun içinizi, pap testi hər qadına bir ildən bir edilməli gərəkən testlərdəndir, mən də unamırdım, açığı, test anormal çıxar deyə. Heç kim unamırdı onsuz. Surprise, motherfuckeeeeeeeeeeer.
Uzun sözün qısası, yenə sınanıram. Dram, dəyər, həyat anlayışım da münasibət anlayışım kimi göt-baş olmağa başlayıb. Bu səfər heç bir romantikaya enə bilmirəm, mənən ucalacıq, ulduzlara çıxacıq deyə bilmirəm, Girən Girir elə-*