285. hər zaman insanlarla mehriban, deyib-gülən və hər kəsə məsləhıt verən, abi dedikləri insan olmuşam, hər zaman mənə bilgə kimi baxıb insanlar.
ümumiyyətlə müharibə (27 sentyabr 2020-dən bu günə) həyatımda demək olar hər şey dəyişib.aldığım psixoloji travmalar, itirdiyim insanların son halı hələ də beynimə həkk olunub.bəzən o qədər istəyirəm ki, onları bir daha görüm, onlarla bir daha söhbət edim. Əsas da birisi var, onunla daha çox.ruh əkizi idim mən onla.elə eyni gündə eyni yerdə oldu hər şey. O şəhid qayıtdı.məni tək tam anlayıb hər şeyimi bölüşdüyüm tək insan idi.gerçək babasil sualının cavabını bilən 3 insandan biri idi.amma, o da getdi.deyirəm ki ey həyat, niyə bu qədər vəfasızsan? Axı o ölməli deyildi.heç biri ölməməli idi amma mənə ən çox təsir edən onun ölümü oldu.ağrıtdı məni, içdən, dərindən yara qoydu məndə.hələ də yazıram vatsapına, hələ də zəng edirəm ona, hələ də onumla dərdləşirəm ağrıyanda.hələ də bilirəm ki o yanımda, yanıbaşımdadı.sonra ankayıram ki yox, o artıq torpaqdadır, digərləri kimi o da torpaqdadır.hansı ki sın onu görməyə belə gedə bilmirsən.kaş ki olmazdı heç biri qardaşım.kaş ki yenə birlikdə olaydıq.bir gün yanına gələcəm, özü də əbədi gələcəm.bizi ölüm də ayıra bilməz. sənsiz çox ağırdır mən bunu nə qədər bildirməsəm də.heç kəs sənə hər səhər abim sabahın xeyir səsi atıb ağladığımı bilmir.insanlara xoşbəxt kimi görünürəm hətta acımı böldüklərimə də çox şey demirəm.amma ki hər səhər ona yazıram , yatmamışdan yazıram ki abi gecən xeyrə sabah tez qalx xidmət başındasan.amma ki cavab gəlmir.nəysə günlük, sən də acıma tab gətirə bilməzsən.içki və siqaret də çəkə bilmirəm bu yazılardan sonra nə edəcəm bilmirəm.yaxşısı bir az dincəlim.