301. bu aralar çox stressliyəm...
universitetə qəbul prosesi başlayıb və mən konsultantıma olan güvənimi artıq itirməyə başlayıram. göndərdiyimiz ilk universitet hacettepe idi və bu gün oradan qəbul almadığımı öyrəndim. düzdür, bu hələ ilkdir, ancaq yenə də artıq odtu/ boğaziçi/ituyə girməyimə olan inamım öz mütləqliyini itirir, şübhələr dənizinə baş vurmağa başlayır. buna görə də, dünəndən özüm motivation letter yazmağa başlamışam ki, özəl universitetlərə göndərərək ailə vəziyyətimi izah edib scholarship istəyim. motivation letterdə ailə vəziyyətimlə bağlı yazdığım bütün hər şey doğrudur: təkcə anamın quru maaşı məni orada oxutmağa çatmır. işi gücü ortastatistik azərbaycanlı olmaq olan və məndən 120 bal aşağı yığan şəxsin koç universitetindən qəbul almağı məni qıcıqlandırır. ailəsinin külli miqdarda sərvəti var deyə niyə o insan orada oxumağa layiq görülməlidir? orada aldığı təhsil ona sadəcə sistemin tələb etdiyi işlərdə işləmək üçünmü lazım olacaq yoxsa öyrənmə şəhvəti ilə alışıb-yanır? ikincinin olmasına heç inanmıram.
mən onsuz da, hacettepedə oxuma arzusunda olmamışam. oxumaq istədiyim universitet əsasən boğaziçi və odtüdür. ancaq oradan reject almaq adama qoyur...

nəysə, bu gün adadan da cavab gəldi. deadline keçəndən sonra göndərdiyimə görə qəbul olmayacaqlarımı demişdilər, ancaq bu gün emaildə mənə istisna edərək 20 iyula kimi vaxt verdiklərini dedilər. ballarımı collegeboard rush sending ilə ada və dimə göndərib, adanın saytında yenidən apply etməli imişəm. ancaq yenə də deyəsən motivation letteri seçdiyim ikinci ixtisasa əsasən yazdım, birincinə yox. beynim itib təmiz.

son 1-2 aydır əşyaların, insanların adlarını unuduram. dənizə gedirəm, buranın nə olduğunu yadıma sala bilmirəm- dəniz sözü ağlıma gəlmir. stolda otururam, yadımdan çıxır bunun adı nədir. anama deyirəm ki, mama o olure adam üstündə oturur, ona nə deyirlər? o dedikdən sonra yadıma düşür. bacımı çağırmaq istəyirəm, adı yadımdan çıxır.

emosional istismar kimi də çıxa bilər, ancaq mən buranı xaricə istiqamətlənmiş şəkildə yazmıram, içimdəkiləri yazıya tökmək içimdəkilərin halını dəyişməsinə səbəb olur deyə yazıram. sözlük, yalnızam. hər zaman yanımda olan, fikir alış-verişi edə biləcəyim birinə çox ehtiyac duyuram. tək yaxınım anam günün 12-13 saatını işlədiyi üçün onunla da çox vaxt keçirə bilmirəm. yanına gedib nəsə danışmaq istəyəndə o saat zəng gəlir ki, bu ödənişə bax və s. axşam 11-12 arası işini bitirdikdən sonra yorğun halı ilə danışma imkanım olur, o da ki, ancaq ya məsləhət verir, ya da əsəbiləşir.
"in order to live alone one must either be an animal or a god"- aristotle