yaxşıyam, günlük. gülümsəyə bilirəm, gülümsəyəndə yanaqlarım ağrımır daha. günüm yaxşı keçir, gün sonunda "hər şey yaxşıdır, görəsən zibili çıxmaz ki?" deyə düşünmürəm. çünki, yaxşı olmaq da ən az depressiya qədər normallaşdı mənim üçün. son 2-3 ayda 2018-ci il dekabrdan bəri içində olduğum depressiya batağından uzağam. o gün yuxuda gördüm ki, qışqırıb ağlayırdım, "tək qalmaq istəyirəm, hamınız əl çəkin məndən" deyib hamının üstünə düşmüşdüm. yuxudan ayılanda nə qədər yol qət etdiyimin fərqinə çox yaxşı vardım. o dəhşətli yuxu depressiv vaxtlarımın eynisi idi, oyanıb gözümü açdıqda isə 180° fərqli nellie idim. çünki depressiyadan çıxmağı bacardım. təbii ki, tək deyildim, dəstəkçilərim çox oldu. yekun olaraq, ayaqdayam və savaşıram.
*antidepressant*lar sayəsində sakit və soyuqqanlı olmuşam. hər şeyə sakitcə reaksiya bildirirəm. valideynlərim də görür artıq ağıllı qərarlar veridyimi. 2 ay bundan əvvəl iş müraciətimə "bizdə deyibmi müraciət etdin?" deyən anam, bu yaxınlarda o iş alınmayanda "pozma kefini, canın sağ olsun. taparsan yenisini, daha yaxşısını" dedi. fərqinə varıram, valideynin insana dəstək olması gözəl duyğudur. həmçinin, övladın da valideynin gözləntilərini doğrultması onlar üçün gözəl duyğudur.
əvvəlkindən çox daha dik, soyuqqanlı, sakit, məntiqyönümlü insan olmuşam. konkret olaraq savaşıram blət. yenə də, içimdə emosionallıq qalıb. xarakterimdə olan kövrəklik var hələ də. balaca uşaq kimi incik oluram hərdən. amma məntiqim ortaya düşür və ayağa qalxıram.
daha səbrli və məntiqliyəm, məsafələri dərk edirəm, zamanın keçdiyini də dərk edirəm. zaman keçir, uzaqlar yaxınlaşır. nə olacaq bu gedişatın axırı, heç bilmirəm. düşünmürəm də. vecimə də deyil, olmalı olan olacaq çünki. əsas odur ki, indi ayaqdayam, yaşayıram və xoşbəxtəm. bəli, bu qədər.
*cage the elephant* - come a little closer
(youtube: 
)
)