130. Son bir ildə ən yaxın dostumun, bu günsə eşitdikdən bəri saatlardı özümə gəlmədiyim qohumumum intiharı; intiharlar sarsır məni. Həüiqətən sarsır. Mən, sən, o, bu - hər birimiz azı bir dəfə düşünmüşük bu barədə. Ancaq edənlər son anda ya son ana qədər nələr düşünüb bilmirəm. Ancaq bildiyim bir şey var ki baş verən hər bir intiharda statusundan, maddi vəziyyətindən, turduğu vəzifədən, gördüyü işdən, savad və təhsilindən asılı olmayaraq hər birimiz günahkarıq bu cəmiyyətdə. Kimimiz o həddə çatdırdığı üçün, kimimiz səbəbkar olduğumuz üçün, kimimiz mane ola biləcəyi halda sakit durub heçnə etmədiyimizçün və kimimiz də bütün bunlara şərait yaratdığımızçün. Görünüşə görə biriləri üçün başqalarının həyatını masa edib üzərində çirkli oyunlar oynamaq çox asan və adi hal alıb. Hər intihar edən biri barədə eşitdikdə qəhər o qədər zəhərləyir ki ruhumu, susuz hrada günəşin yandırıb qovurduğu birinə çevrilirəm. Olmazın əzablarını görmüş insanlar, puça çıxmış ümidlər, xətt çəkilmiş xoşbəxtliklər. insan nə həddə çatmalıdı ki özündən balaca əsgərlikdəki qardaşını, balaca bacısı və başsız anasını bu qədər dərdin içindəykən belə bir dərdə düçar eləsin. insan nə qədər qırılmalıdı ki anasız zülmlə böyüyüb, sevib evləndiyi həyat yoldaşının çıxardığı hoqqalardan yorulub, bitab halda körpə övladını anasız qoymaq naminə atsın bu addımı? Çox dərdliyəm, sözlük. Sorğulamaq belə istəmirəm day bəzi şeyləri. içini açdıqca iyrənclik çilənir üstümə bəzi insanlar və hadisələrdən. Çox heyif.