38. Bu yaxınlarda uzun zamandır cavabını gözlədiyim imtahandan keçmədiyimi öyrəndim və bununla bağlı maraqlı reaksiyalar aldım:
“Nə oldu bəs, oxumurdun? Bütün gün boş-bekar neynirdin?”
“Oxumurdun daaa.”
“işindən də çıxmışdın ki, bu imtahana hazırlaşasan. Heç vaxt belə bekar olmayacaqsan bir də. Gərək oxuyardın.”
Mənsə onlara dönə-dönə başa salmışdım. Başa salmışdım ki, mən oxumurdum, bəli. işdən də oxumaq adı ilə ayrılmışdım, bəli. Amma bunun səbəbləri var.
Qərb mediasında bəlkə də hər gün eşitdiyim söz:
“Mental health” və ya mental vəziyyət, mental sağlamlıq. Mən yaxşı deyildim. Sağlam idim? Fiziki olaraq bəli. Oxumağa şəraitim, stolumun üstündə hazır yeməklər var idi? Əlbəttə. Amma mən mental olaraq əziyyət çəkirdim. Hər gün mənim üçün bir əziyyət idi, hər şey mənasını itirmişdi, həyatımda ilk dəfə canımın canan olmadığı qənaətində idim və bu əzabın, iztirabın bitməsi üçün “dua” edirdim. Yenə deyirəm, heç bir səbəb olmadan. Bir nöqtəyə baxıb ağlayırdım. Həyatın mənasını, yaşama eşqimi, hər şeyi, amma hər şeyi itirmişdim.
Və nəhayət mən psixoloqa göründüm.
O müxtəlif səbəblər axtarıb tapmağa başladı, bu başqa mövzu.
Sadəcə ilin günün bu vaxtında insanlarımızın mental vəziyyətdən xəbərsiz olması məni üzür. Mənə deyirlər, “oxumadığına peşmansan?”
Xeyr, əzizim. Sağ qaldığıma, sağ qalmağı seçdiyimə, mental mübarizədən qalib ayrıldığıma görə sonsuz xoşbəxtəm! Varsın mən bir imtahandan kəsilmiş olum.
Canım sağ olsun. Sözün həqiqi mənasında.
Qərbdə olduğu qədər bizdə də mental sağlamlıqla bağlı məlumatlandırma getsə, çox daha rahat olardı işimiz. Bu mübarizədən müvəqqəti də olsa qalib ayrılmış hər birimizin alnından öpürəm. Bilirəm, yenə də qayıda bilər, şoğərib, amma bu dəfə də mən mübarizəyə hazır olacam!
O imtahanı da keçəcəm. O ki bizim mental mübarizəmizdən dəfələrlə asandır.