60. Son illər yaşadığım mənəvi böhran mənim ailəmlə, doğmalarımla, dostlarımla aramdakı incə telləri də qoparmağa müvəffəq olmuşdu. Artıq daş heykələ dönmüş bir yad adam idim. Soyuq, vecsiz, hissiyatsız bir daş heykəl. Məsələn, bacıma sonuncu dəfə nə vaxt nəvaziş göstərdiyim, anamı sonuncu dəfə nə vaxt öpdüyüm belə yadımda deyil.

Bayaq anamın ən sevdiyim yeməklərdən birini bişirdiyini görüb mətbəxə keçdim. "son vaxtlar ən çox istədiyim yeməkləri bişirirsənaa, nə məsələdi, özü də çox dadlı" - deyərək ardınca da spontan şəkildə onu öpdüm. O isə istehzalı baxışlarla cavabında: "sən ancaq məni istədiyin yeməkləri bişirdiyim vaxtı öpürsən. Onun üçün edirəm ki, tez-tez öpəsən" - deyərək, gözündən ani şəkildə süzülən yaşları əlinin tərsiylə silməyə başladı.

Özümü çox pis hiss edirəm, hazırda. Nə danışacağımı, necə davranacağımı bilmirəm. Ona deməsəm də, bura yazıram ki, ana səni çox istəyirəm. Oğlunun son illər yaşadıqlarından bixəbər olmağın sənin günahın deyil. Oğlunun sənə sevgisini göstərə bilməməsi də onun günahı deyil. Bəlkə bir gün, əlbət, oğlun "evə" qayıdacaq. O zamanadək onun səni sevdiyinə heç zaman şübhən olmasın. I love you, mom..