3. Entry başlığın aid olduğu kitab barədə deyil. Ancaq hazır yeri gəlmişkən bölüşmək istədim.

“Adam bir ilin hesabını aparırdı, halbuki axşam olmadan öləcəyini bilmirdi.
insanda nə olduğunu öyrənmişdim. Artıq insana nə verilmədiyini də bilirdim. insana nəyə ehtiyacı olduğunu bilmə bacarığı verilməmişdi”

Keçən ay çimərlikdə olarkən kitabı oxumağa başlamışdım. Yuxarıdakı sətirləri də xətlədim oxuyarkən. Elə hekayənin sonlarına doğru idi, bitirdim. Hələ ki təsirində olduğumdan düşüncələr aləminə dalmışdım.
Sadəcə bir neçə dəqiqə sonra xilasedicilər anamı tutub yanıma gətirdilər. Boğulmaq üzrə imiş dənizdə, mən də xəbərsiz oturmuşam kənarda.
Ağlayırdı, özünü itirmişdi tamamilə. Belə anlarda soyuqqanlı oluram nədənsə, sadəcə anamı sakitləşdirməyə fokuslanmışdım. Həyəcanlanmadım, ağlamadım, düzünü desəm həmin anlarda pis belə olmadım.
Sanatoriyada olduğumuzdan elə orada kiçik klinika kimi bir yer də var idi. Ora apardılar anamı, bir neçə saat sonra çıxardıq. O içəridə olarkən, bir yandan yanında olmamağın, bununla bərabər nədənini anlamadığım soyuqqanlılığımın verdiyi vicdan əzabı, digər yandan yuxarıdakı sətirlər ağlımda dolaşırdı.

Oradan çıxdıqdan sonra anamla söhbət edib vəziyyəti yumşaltmağa çalışırdım guya. “ölümün nə vaxt gələcəyini bilmək olmurmuş” deyib dalırdı elə.
Hər halda, bu bilinməzliyin dəyəri ən çox ölümlə üz üzə gələndə daha çox anlaşılır deyərək anamı rahatlatmağa çalışırdım ki, “artıq sən bunu yaşamış biri olaraq həyatının hər gününə necə bərk yapışmalı olduğunu bilirsən” deyirdim.
Düzünü desəm, öz dediklərimin boş olduğunu bunları deyərkən də bilirdim, indi də bilirəm. Yuxarıda da qeyd etdiyim kimi insan nəyə ehtiyacı olduğunu bilmədən yaşayıb hər zaman, və bu belə də davam edəcək. Ölümün hər an gələ biləcəyini bilsək belə, onun yaxın, yoxsa uzaq olduğunu düşünmədən ehtiyaclarımızın, daha doğrusu, ehtiyac sandığımız şeylərin ardınca baxırıq, gözləyirik. Əlbəttə, Bəzən belə hadisələr qısa müddətli də olsa yaşamın dəyərini xatırlamağımıza səbəb olur, ancaq bir müddət sonra özümüzü yenidən sonu bilinməyən mübarizələrin ortasında tapırıq.
Yaşadığım hadisə ilə həmin hekayəni oxumağımın eyni zamanda gerçəkləşməsi həyatın qəribə təsadüflərindən biri idimi, deyildimi bilmirəm. Əslinə qalsa, Təsadüf varmı, yoxdurmu heç onu da bilmirəm. Lakin bu hər nə idisə, nə həmin hekayəni, nə də həmin günkü bir birinə qarışmış düşüncələrimi unutmamağıma vəsilə oldu.