342. səhər öz-özümə deyirdim ki, sanki yorğunam. bir az gülüş, bir az özümlə zarafat məqsədilə demişdim bunu. amma gecəyə doğru gördüm ki, yox yorğunam, həm də çox. bəlkə də, axşama qədər olanlar yordu. heç nə yolunda getmir. gözəl olan bir tək o var. hər şeyi çiyinlərinə yıxmışam onun da. çox qayğıkeşdir, çox gözəldir. bu qədər həngamənin ortasında nəfəs kimidir mənə.
amma insan əskik olanda olmur. yorğunam. ayağa qalxmağa taqətim yoxdur. yeni bir şeylər etmək istəyirəm, hansısa işə bağlanmaq, dərs oxumaq, normal olmaq. əvvəlki kimi olmaq istəyirəm. hər şey pox kimi olsa da, bir ümidim var idi əvvəllər. və çalışırdım, bir məqsədim var idi. indi məqsədim olsa da, taqətim yoxdur. iyrənirəm içində olduğum vəziyyətdən, nifrət edirəm. saxta, yalançı insanlarla doludur hər tərəfim. bu gün çox gözəl olcaq deyə günə başlayıram, ancaq olmur.
məsələn bu gün... eynək almağa getmişdim, yolda-zibil qutularının yanında ölü bir pişik gördüm. atmışdılar oraca. gözləri açıq idi, əlləri, ayaqları bərkimişdi... baxdım ona, çox üzüldüm, sonra qabaqda qaçanlara çatmaq üçün mən də davam elədim.
dərdsiz bir həyat istəyirəm. bilirəm, onun üçün indi çalışmalıyam, bir şey etməli, buralardan uzaqlaşmalıyam. amma çalışmaq üçün nə etməliyəm onu bilmirəm. alınmır e, başlaya bilmirəm. ya da istəmirəm. püf, çox qəribədiir. hihihi