348. çox yorğun hiss edirəm, sözlük. bəzən bu yorğunluğumun səbəbinin elə burda olmaq, burda çox vaxt keçirmək olduğunu düşünürəm. ətrafın təsiri üzdən mood'un aşağı olduğunu filan. bura gəlməmişdən əvvəl də düşünürdüm ki, o qədər insan yığışıb hər şeyi problem edib ağlayır, buna görə də bir-birinə təsir edir, depressiyadan filan çıxa bilmirlər.
indi özümə baxıram, bağımlı olmuşam buralara. bikar kimi iki dəqiqədən bir gəlib-gedirəm. kimsə uzun entry yazanda da böyük acgözlüklə oxuyuram. görəsən, insanlar necədir, nə edir filan maraqlı gəlir. görəsən, xoşbəxt olan varmı filan. əslində, xoşbəxt insan axtarmaq üçün yanlış yerdir bura. amma burda insanların çəkdiyi acıları görüb, rahatlayıram bir az. çox qəribə səslənir, amma hə.
neçə gündür çox dəyişkən olub ruh halım da. üzgün kimiyəm, niyə üzgünəm, nəyə üzgünəm onu da bilmirəm amma. yorğunam. ən kiçik şeyləri dərd edəcək qədər dəli olmuşam. bir şey etmək istəyirəm. dərs oxumağa çalışıram olmur, açıram kitabı, 10 dəqiqə sonra, yarım saat sonra, bir saat sonra, 3 saat... axşam oldu, indi də sabah tez oyanıb baxaram. sabah da gec oyanıram və yenə eyni rutini təkrarlayıram.
Evdə olmayanda yenə nə isə fərqlilik olur, insanlar, kiçik gülüşlər. amma evə gələndə yenə eyni. evə heç gəlmək istəmirəm. həftə sonları isə daha dözülməzdi. bütün həftə boyu bunu edəcəm, onu edəcəm deyib, sonda yenə heç nə, əldə var heç.
sakit heç kimin olmadığı yerdə heç nəyi düşünməyəndə filan xoşbəxtəm sanki. amma sonra yenə yorğunam. bəzən istəyirəm ki, kimsə olmasın. əslində, bir-iki insan xaric yalnızam demək olar. amma bu aralar heç nə istəmirəm. birdən mal-mal yanımda olan insanlardan da uzaqlaşmaq keçir ağlımdan, sonra bir az düşünəndə necə peşman ola biləcəyimi görürəm. çünki heç kim heç nə etməyib ki mənə. nə edirəmsə, özüm edirəm özümə.
hər şeyi qaydasına qoymaq istəyirəm. yavaş-yavaş qarşıma qoyduğum məqsədlər üçün çalışmaq, özümə inanmaq. normal olmaq istəyirəm e. əvvəlki, mən üçün də darıxdım bir az.