354. yazıb içindəkiləri tökmək də insanı rahatlaşdırmaq üçün bir çıxış yoludur, amma artıq yazmağa da taqət qalmamışdır. yazmağı da sakitləşdirməyəcəyi fikirlər, düşüncələr gəlmişdir.

öz həyatımın öz boğazıma dolanması nə deməkdir? artıq revolution vaxtı gəlmişdir. bu gecəki seansın əsas qonağı revolutiondur.

ya da inqilab. axı sən azərbaycan dilində yazılmamış söz görəndə cırnayırsan? sən kimsən?
əbədiyyətə susamış yorğunluq, qəm, qüssə, acı, fırtına. sənlə yaşamağı bu gecə öyrəndim. hər gecə ağlıma gələn, bəzən buralara yazdığım mənasız sözlər, bir-birini təkrarlayan emosiyalar, bir-birinə zidd olan cümlələr.

xeyr, mən ədəbiyyatçı deyiləm. təssüf ki sənə altında dərin mənalar gizlənən, pafoslu, atəşli bir nitq, yazı göstərə bilməyəcəyəm. bu gecə bu moonlight sonata, bir paket xs, bir kompüter və 5 baltika 9 butulkası ilə sənlə hesablaşmağa çalışacağam.

mənə verdiklərini və məndən aldıqlarını sıralamaq istəyirəm. amma buna girişmədən öncə, sənin necə bir eqoist olduğunu üzünə vurmaq istəyirəm. mənim sadəliyim sənə məndən güclü olduğunu hiss etdirdi. mənim son nəfəsimə kimi bitirdin, sonda bir nəm salfetlə stolun üstünü silib atdın qırağa.

məsələ o yerdə deyil ki, mən sənlə bir salfetin söhbətini edim. sən o salfetdə qalan parçalarımdan yeni bir mən yaranacağını düşünmürdün. qalan o son damlanın, son parçanın sənə qarşı əbədi nifrət alovuna dönüşməsini təxmin etməzdin.

amma oldu nəticədə. bir neçə ay sonra mən sənə qalib gələcəyəm. necə edəcəyim haqqında da az-çox fikir sahibiyəm.

sənin mənim üstümdə necə böyük təsirin oldusa mənim də sənin üzərində böyük təsirim olduğunu bilirəm. sən hər gecə o biri otaqdakı ata-anan eşitməsin deyə başını sıxıb ağladığın kimi, mən də hər gecə içib çölə qaçmamaq üçün açarı divanın arxasına atıram. musiqinin səsini azaldıram, bəzən özüm belə güclə eşidirəm.

nifrət dolu baxışlarla sadəcə divara baxıram. sonra bu nifrət əlimdə sıxılan bir yumruğa dönüşür. əllərimi parçalamaq üçün divarlara, yerə vururam. daha sonra başımı. sonra bütün bədənimlə evin içindəki hər əşyaya çırpılıram. artıq divanın bir taxtasının qırıldığını hiss edirəm. haçan etmişəm bilmirəm. ata-anam olduqları şəhərdən dönsələr bunun üçün yəqin ki, məni də o divanın gününə salarlar. evdən qovulmağı demirəm hələ.

gəl sənə ilk evdən qovulma hekayəmi danışım. havuşda yaşayırdıq. səhv etmirəmsə 2000 metr yüksəklikdə idi(hə elə imiş). bir gün qar yağmışdı, çox bərk yağmışdı. mən səhv etmirəmsə 3-4cü sinifdə oxuyurdum. gecə saat 2-ə qədər qartopu oynamışdıq dostlarımla. hamısını bir-bir xatırlayıram. adlar önəmli deyil.
2-də evə qayıdanda anam: harda idin bu vaxta qədər, ged orda da qal! deyərək qapını üzümə bağlamışdı. mən də qapının ağzında uzanmışdım, səhərin tez açılması üçün yalvarırdım. amma şansım gətirmişdi. 1 saata yaxın gözləyəndən sonra, atam işdən qayıdıb məni qapının ağzında görüb, evə gətirmişdi. anamla həmin gün mübahisə də etmişdilər.

bunun kimi çox hekayə var, məsələn imtahandan az bal toplayıb evdən dəftər-kitab qarışıq atılmağım, öz əlimi cızıb lom kimi öz adımı yazmağa çalışdığım üçün iki gün dostumgildə qalmağım və s. doludur.

bu mənə narahatçılıq verir amma hələ də.

sənin məndən alacağın şeylərdən biri də bax bu ev ola bilər. daimi olmasa da, bir-iki ya neçəsə günlük olsa da, almağa gücün yaranıb artıq. bunu mən sənə vermişəm.

səninlə hesablaşmamızı niyəsə başlada bilmirəm. qurtaracaq amma bir gün. ikimizdən birinin olmayacağı gün. mən həmin gün xoşbəxt olacağıma inanmıram, amma əgər həqiqətən də gecələr başını yastığa sıxıb ağlamağın doğrudursa, bunu sənin etdiyini nəzərə alıb məncə daha az ağlamalısan. daha az üzülməlisən. artıq təbriklər, o yoxdur.

mənim elə bir qorxum yoxdur, çünki mənim qədər yıxıldığını düşünmürəm. sən hər şeyə inad yaşamağı, gülməyi seçirsən, amma mənim həyata qarşı bir inadım yoxdur. mənim mübarizə əzmimi qırmağını heç yaraşdırmazdım sənə, amma məndən aldıqlarından biri də budur. bunların içində sevgi var, hətta insanlara qarşı nifrət də var. elə bilirsən mənim nifrətim, acığım sənədir? sənin üçün bu qədər aşağı düşmüşəm?

bu gecə səninlə söhbət edirik, amma bilmirsən ki, sən dilsizsən. bilmirsən ki, yeganə edə biləcəyin şey gülümsəməkdir. çünki çox gözəl gülürsən şərəfsiz. gülüb mənə yazmaq üçün bir səbəb verirsən. içimdəki şeytanı daha da üzə çıxarırsan. həyata daha da bağlayırsan, amma əllərimdə sadəcə beynimin içindən zəhər kimi qanıma qarışıb gələn nifrət alovu ilə. o həyata bağlayırsan ki, artıq hansı istiqamətdə çayı üzəcəyini mən onun özünə buraxmışam. o həyat ki, sikdirib(bəli söyüşsüz olmazdı), arxasında nə mən baxıram, nə də o dönüb arxasına, arxasında buraxdığı mənə baxır.

əvvəl həyatımın əllərimin arasından süzülüb getdiyini hiss edirdim, amma artıq heç nəyi hiss etmirəm. heç belə vecimə də deyil, lakin onu da tutacağam.

mənim sənə qalib gəldiyim gün mən olmayacağam, bax o gün mən həyatla son dəfə vidalaşacağam. məni yaşatdığı bu kiçik ölkənin böyük çərçivəsi üçün bir təşəkkürü haqq etmişdir.

sənə hələlik deməkdən yorulmuşam, onsuz hələlik də olmur. səhər durub yuxudan, mətbəxə keçəndə səni bu masada görürəm artıq. getmirsən. nə edək, bura xoşuna gəlmişdir, qal madam.

tanrı ilə söhbətə gəlincə ona da deyiləsi çox söz var. məsələn, məni bu revolutionla tək qoyanda ağlına gəlmədi ki, bu döyüş bir gün sənə qarşı da çevrilə bilər? məgər bu qədər mi, axmaqsan? inanmıram. sənin yenə bir hesabın var, nə olduğu maraqlı deyil. onsuz qalib tərəf, məğlub tərəf indidən bəllidir. savaşlarda qazanan olmur. savaşa aparan məqsəd, ya da mövhum hər zaman qalib gəlir. hər ikinizə qarşı verdiyim savaşın amalı sizdən bir dəfəlik qurtulmaqdır, və bir gün o qalibiyyət bir gün yaşanacaq. salamat qalın!