382. hərdən beynimdə elə qorxulu ehtimalları detallarıyla təsəvvür eliyib onlara görə narahat oluram ki, real olmadığını özümə sübut eləmək üçün bunu ətrafımdakılara zarafat qarışıq danışıram. onlar da zarafata qoşulub "aa dəlisən?!" tərzi reaksiyalar verir çox vaxt, beləliklə özlüyümdə böyütdüyümə nisbətən inanıram, yenə də şübhələr heç vaxt itmir və məni içdən içə yeyib bitirir. dəqiqləşdirməyəysə cəsarətim qəti yoxdu, üzləşmək istəmirəm. monoloqlarım adətən "elədisə elədi, sonra?" cümləsiylə, vecimə almamağa qərar verməklə bitir. ama bu vecsizlik növbəti şübhə səbəbi özünü göstərənə qədər davam edir, sonra yenə obsessivlik. özümü qınamıram, heç nədən deyil belə qurmalarım, insanın başına bir dəfə pis hadisə gələndə daha pisinin gəlməsi ehtimalının qorxusunu da özüylə gətirir. olmaz dediyin şey bir dəfə olanda indiyə qədər dediyin bütün olmazlar sarsılır, niyə də olmasın? sualı ən dəhşətli versiyaların da reallığını üzüvə çırpır.