400. Əziz günlük. Sıxıcı, sıradan, deyəsən biraz da depressif günlər keçirməkdəyəm. Hər şey tərsinə gedir, hamı səhvlərimi durmadan üzümə vurur. Sanki belə səhvləri fln bilərək edirəm. Hər şeyi yaxşı etməyə çalışdıqca daha da dərinə batır. Agressivləşdiyimin fərqinə vardım bu gün. Get gedə fərqli biri olmağa başlamışam. Dəyişiklikləri müsbət yöndə etməyə çalışırdım amma hər şey kimi bunu da əlimə üzümə bulaşdırdım. Günün 99%ni sadəcə musiqi ilə keçirirəm. Bacardıqca insanlardan qaçıram. Əlaqə qurmaq istəmirəm. Sıxıcı gəlir hər şey. Bütün həvəsim ölüb. bunların sadəcə bir müddətlik olmasını ümid edirəm. Yenidən planlı həyatıma qayıtmağı istəyirəm. Bütün günüm iki üç proqramda vaxt öldürməklə keçir. Bütün olanlar azmış kimi artıq mənə qarşı deyilən sözlərə həqiqətən layiq olduğumu düşünməyə başlamışam. Bəzən "lənətə gəlsin hər şey. Onsuz da öləcəm" düşüncəsi ilə hər şeyi bir qırağa atıram. Fikirləri belə. Dərdləri belə. Bəzən isə "həddindən artıq vaxt öldürdüm, lazımsız biri olmamalıyam. Bir məqsədə görə varam" deyib bunu da dərd edirəm. Varlığım iki hissəyə ayrılıb. Amma bir də üçüncüsü var. Onun nə işə yaradığını mən belə bilmirəm. O heç bir düşüncəyə əsaslanmayaraq sadəcə boşluq yaradır. Sadəcə boşluq. Uzun zaman olmuşdu ki boş boş divarı izləmirdim. Hə onu da geri gətirdim. Necə düzələcəyimi, sonda nə olacağını, bunların bir müddət sonraya nə kimi təsir göstərəcəyi haqqında heç bir fikrim yoxdur. Amma elə bu dəqiqə də üçüncü mənliyin təsiri altındayam. Boşluqda.

Rədd olsun planlı həyat. Rədd olsun qanunlar. Rədd olsun nəaliyyətli insan. Varlığıma nifrət edirəm. Məndən nə isə gözləntisi olan insanlara nifrət edirəm. Onlara bu düşüncəyə sahib olmaq imkanı verdiyimə görə özümə nifrət edirəm.