artıq heç bir şey mənim əsəbimi pozmur, nə də sakitləşdirmir. hər şeyə çarəsizliklə baxıram. hər şeydən əllərimi üzmüşəm, yox olub getmək istəyirəm. bilirəm ki, bu çox asandır. gözümə duran bir dənə şey var, o da verəcəyi ağrı. iplə intihar edən insanların dırnaqlarında özlərini asdıqları ipin qalıqları tapılır, çünki o ölmək istəmir, bu eynilə özünü dənizə atanlarda da belədir, sudan çabalayaraq çıxmağa çalışır. hündürlükdən atlayanlarda da, ürək dözməyib yerə çatmazdan əvvəl partlayır, infakt keçirir, çoxu yerə çatmamış havada ölür. bunlar hamısı mənim fikrimcə, ölümdən başqa bir çarə olmasını istədikləri üçün, amma bunu tapa bilmədikləri üçündür. başqa yolu olmalıdır axı? nəyə görə mütləq sonluq belə olmalıydı?
(youtube: 
)
)soruşsalar son arzun nədir, yəqin ki, heç nə deyə bilməyəcəm mən də. amma bura, sənə yaza bilərəm bəlkə. mən qurtulmaq istəyirəm, bu çarəsizliyin, büküklüyün tək bir dərmanı var, o da başını qatacaq bir şeylər axtarmaqdır.axtarmaq, ya da tapmaq. axtarıram, tapmıram. hər şeydən 2 gündə uzaqlaşıram, sanki o mənim deyilmiş kimi. amma bir tərəfim də, bunu istəyir. tez-tez bir hədəf ətrafında yollarımı dəyişdirirəm. bu qədər mi qərarsızam la?
mən. bir saat içində, bir gün içində, bir ay içində yox olmasını düşündüyüm, heç kimə yararı olmayan, necə deyərlər, xeyrini, şərini istəmirəm kimi bir insanam. amma bu mənim istəyim deyildi, hər dəfə fərqli situasiyalar məni buna itələyirdi. belə də olmalıydı da, nəydi ki, guya?
bu gün iç səsim olan bir yerin, bir kuytum çox yanlış bir şəkildə, bir bəni-adəm tərəfindən ələ keçirildi və necə deyərlər kutsalıma toxunuldu. mən sənin məni bu dünyada hamıdan çox anlayacağını düşünmüşdüm, amma elə olmadı. məni bir kağız kimi büküb kənara atdığın halda mən yenə səndən bir şeylər gözləyirdim, hələ də gözləməkdə davam edəcəyəm. məsələ isə qətiyyən bu deyil. sən, günlük. yeganə mövhumsan ki, özümü sənə bu qədər açıqlama hissi duyuram özümdə. açıqlaya bilərdim, di gəl ki, bunun da bir anlamı yoxdur. mənasız həyatıma son vermək istəyirəm, bunu edəcəyim zamanı, yeri, yöntəmi də bilirəm, amma yenə əlimdən gözləməkdən başqa bir şey gəlmir.
məni heç kim anlamadı bu vaxta qədər, amma sən hamının öz içərisini gördün, bəlkə məni başa düşərsən. mənə qarışmasınlar, mən master oxumaq istəmirəm, kimləsə münasibət qurmaq istəmirəm, kimləsəyaşamaq istəmirəm, inzivada qalıb heç kəsin bilmədiyi biri olaraq gözümü yummaq, səhər oyanıb öz işimlə məşğul olmaq istəyirəm. mən nə bu dünyanın, nə hansısa insanın, nə hansısa varlığın bir parçası olmaq istəmirəm.
dişim də ağrıyır düz 1 saatdır, durmadan siqaret yandırıram, keçir 3-5 dəqiqəlik, amma yenə gəlir. mən bir enerji formatından da çıxmaq istəyirəm, çünki bunların heç birinə sığmayacaq qədər böyük bir boşluğam. mən heç kiməm.
nə deyəcəklərim bitdi, nə də deyəcəyim başqa bir söz var. insanlar onlara verilən həyatı gözəl şeylərlə doldurmaq üçün var olduqlarını qəbul etdilər, amma mənim tək dərdim heç bir şey doldurmaq istəməməyimdir. mənim kimi düşünən də nə qədər insan var, bilinməyən nöqtələrdə, bilin ki, hamımız səhv yoldayıq, amma bu yol bizim axrımıza çıxmalıdır. bildiklərim bu qədər deyil.