432. artıq öz ürəyimin səsini də dinləyə bilmirəm. o qədər yorulmuşam ki, sıxılmışam ki, əzilmiş də hiss edirəm, həmçinin bacarıqsız hiss edirəm.
heç kəsin məni anlamadığını, heç kəsin mənimlə baş edə bilməyəcəyini, heç kəsin mənim dərdlərimə çarə tapa bilməyəcəyi fikrini o qədər özümsəmişəm ki, artıq. mən heç bir yerdə özümü rahat hiss edə bilmirəm, tək düşündüyüm şey necə intihar edəcəyimdir. əslində intihar edəcəyini demək, bir növ "ölmək istəmirəm, intihar etmək istəmirəm, məni qurtarın, əzab çəkdiyimi görün, məni xilas edin" kimi bir şeydir. amma insanlar o qədər özündən razı olub ki, özünə cüzi bir güzəştə gedən birisini, həmin saat mal, lom kimi görməyə alışar olublar. axı heç kəs bilmir, sən hər axşam evdə nələr çəkirsən, avtobusda nələri düşünürsən, bir yerə gedəndə, yolda, metroda və s.
həyatım dolub daşdı, məni tanıdığına peşman olan insanlarla, mənim bacarıqlarıma öyüdlər yağdırıb, əslində mənim bir zibil olmadığımı görə bilməyən insanlarla. mən ən adi incəliklərdən belə məhrum birisi, kimsəni öz vecinə almayan, bəlkə də alsam belə, bunu bəlli etməkdə çox aciz biri olduğumu. mənim hər axşam yatmazdan əvvəl cənazəmə gələ biləcək insanların sayını hesabladığımı.
mən istəmirəm məzarıma kimsə gəlsin. mənim arxamca söyəcəklər, səbəbini belə bilmədən. mən o qədər yıxılıb, təpiklənmişəm ki, kim gəlsə nə bu qədərini başqasından görüb, nə də yaşayıb. heç kəsin bilmədiyi bir günahım, ya da günahlarım üçün qınanmaq, daşlanmaq istəyirəm. önümüzdəki bazar günü üçün həyatda qalmalı olduğumu unutmaq istəyirəm. kompüterimin başında ölüb getmək istəyirəm. balkondan aşağı tullanmaq istəyirəm. mifologiyaya, dinə, tanrıya inanmaq istəyirəm. axı mən bu deyiləm.

bir insanın əgər özünə aid bir hekayəsi yoxdursa, o zaman başqalarının hekayəsində yer almaq məcburiyyətindədir. mən heç başqasının hekayəsində belə deyiləm. lazımsız olmaq desən məndə, gərəksiz, ağılsız, bilgisiz, axmaq desən məndə.

həqiqətən derek, ağlından tam olaraq nə keçir? özünü öldürmək? bu deyil, yaşamaq? bu heç deyil. bundan öncə yaşamadın, bundan sonra da nə yaşayacaqsan ki, guya? o qədər çarəsiz durumdasan ki, gedib bir il boyunca tək dərdinin naryad sırası olmasını özünə qurtuluş olaraq görürsən.

bilirsən, nə istəyirəm? o bir ilin sonunda heç kəs tərəfindən görülməmək olmaq. bəli, mənim bu gün, bu gecə, bu saniyə yaşadıqlarım, həmin o 1 il içərisində heç kim tərəfindən yaşanmamış olacaq. hətta nə bir günü, bu iyirmi il ərzindən gedir söhbət.

sən bədbəxt bir avarasan, hamının zorla dözdüyü "kimsə" ailə desən, heç biri sənlə həmfikir deyil, dostlar desən, əsl dostu kim tapıb ki, ala sən də tapdığını düşünürsən? mən nə qədər eləsəm də, çabalasam da, sənin kimi ola bilmirəm. mən qısqancam, qarayam, çox şeyi götürmürəm, içimdə qururam. mən ağa ağ, qaraya qara deyirəm, hacıbala demiş.
hər şeyin ən yaxşısını mən bilirəm. sən isə heç nə bilmirsən. gör nə vəziyyətdəsən ki, heç nəyi bilmədiyini deyən adam belə səndən daha çox bilir.

həyatında tanış olduğun çox adam tərəfindən nifrət edilərək keçinilən insan. və bundan heç cürə narahat olmadın, heç kim sənə yaxınlaşa bilmədi, heç kim sənin həyatını məhv edə bilmədi. çünki məhv olacaq daha da bir şeyin qalmamışdı. amma o axrıncı, kiçik, balaca hissə sənə aid idi, sonra da birisi yaxandan yapışıb, qaldırıb səni öz yanına çəkdi, birdən dünya sikdirdi, nə anlam yükləyəcəksən heç başa düşmədin. çünki neyləcəyini, niyə edəcəyini bilmədin.

bu amına qoyduğumun həyatında görəsən nəyə görə hər şey, durduq yerdə adamı narahat etməyə başlayır görəsən?
insan özünü görmək üçün, ümumiyyətlə hər bir rəsmi görmək üçün ona kənardan, böyük obyektivdən baxmaq lazımdır. o qədər adisən ki, sənə sadəcə nifrətlə baxıram derek və sadəcə sənin ölməyini istəyirəm. al bax, sənə də, ona da düşən budur. sənə ölüm, ona daha gözəl bir dünya. hər şey məni incidir, hər kəs məni incidir, amma kimsə bunu heyif ki, tərsinə çevirə bilməz. məni tanımayan insanlara olan qibtəm əbədiyyən davam edəcək. kaş mən bu tuhun içində olmasaydım, ya da məni başa düşəcək biri olsaydın. sən inan ki, bunlar heç nə deyil. mənimçün heç nə keçməyəcək, bununla da hər şeyin sonunu gətirəcəyəm. hər nəysə, əllərim əsəbdən əsir yaza bilmirəm. o qədər vəhşiləşmişəm ki, qəzəbimdən bir divar qurub hər kəsi ora dirəmək istəyirəm. amma faydasız. nəysə, mənimki də belə solub gedəcəkmiş...