(youtube: 
)
)Başqa sözlə, özünü sahilə qumun üstünə çəkilib qoyulmuş qayıq kimi hiss etməkdir.
Yuxarıda bir yazar eynilə yazıb. Ama məncə əslində əvvəllər məna kəsb edən şeylərin, elmin, incəsənətin, yaşama səbəbimizi hiss etməməyimizin səbəbi öz ruhunu hiss etməməkdir..
Əslində dərinində hiss edirsən, sadəcə xəyalqırıqlığından, əsəbdən və özündən, həyatdan küsdükcə, tədricən beyin bloklayır.
Misalçün bu mahnı, ya o qız, o qıza əsəbdən çox özümə əsəb və həyata... həyata küsmüş bir uşaq kimi gözüdolmuşluqla baxıram.
Necə deyərlər travma bəzən yaşadıqlarımızdan çox mümkün olabiləcəkkən yaşaya bilməyimiz xoşbəxtliklərdir. Onun varlığı və alınmamağı mənə çox ağır gəlir, hiss edirəm bəs? Hiss etmədiyim daha da qoyur hacı. Çünki artıq özüm də deyiləm (özümün xəyalqırıqlığından başqa bir şey deyiləm). Mənasız, özünə və həyata əhəmiyyət verməyən biri olaraq varam bu həyatda deyəcəm ama, nə çatdırmaq istədiyim loser ədəbiyyatıdır nə də mən buyam. Çatdırmaq istədiyim hisslərimdi - həyata axırda sik qoymamaq, ipləri boşlamaq, nifrət və əsəbi içində basdırıb yox imiş kimi gəzsən də ən dəyərli parçanı, qəlbini, ruhunu, sevgilərini və ümidlərini, qısacası mənliyini basdırmaq.
"bilirəm əbədi qışdayam, ama inanıram ki, yaz gəlir..."