14. Məncə, insanın daim mübarizə, hətta müharibə halında olmalı olduğu emosional yanaşmadır, ya da daha doğrusu yanaşmamadır. Həyatın, insanların və özünün cındır tərəfini gördükcə istər-istəməz yavaş-yavaş bədəndə yayılıb, sonda adamı iflic edən xəstəlikdir. Bütün qırmızı xəttlərin dəfələrlə tapdalanmaqdan solğunlaşması, silinməsidir. Saxta gülüşdü, nənəm demiş, qabırğadan qalın olmaqdı. Azərbaycan kimi insanların düşünməyə vaxtının az olduğu ölkələrdə belə deformasiyadan xilas olmaq çox çətindir, çünki heç vaxtın olmur ki, oturub fikirləşəsən, özünə diaqnoz qoyasan. Sadəcə axırda adını "böyümək" qoyuruq. Bilmirəm, bəlkə heç mübarizə aparmaq da mümkün deyil bununla, özümü aldadıram.
“A weak and soft thing grows. A hard and strong thing dies. Hardness and strength are death’s companions. Pliancy and weakness are expressions of the freshness of being. That which has hardened will never win.”
1. bashiniza gele bilecek en pis sheylerden biri(eger ki senetsever birisinizse). bir vaxtlar sizin uchun boyuk onem kesbeden sheyler: musiqiler,kitablar,filmler artig sizinchun birshey ifade etmir. choxumuzun yashama sebebimiz olan seneti hiss ede bilmemek en boyuk ezabdi menim uchun.
bir musiqini dinleyib hissede bilmemek,bir kitabin,filmin sonunda aglaya bilmemek. bunlardan daha boyuk ezab ne ola biler? kim bilir,belke de bizlerchun kitabin sonu gelmishdir?
Başqa sözlə, özünü sahilə qumun üstünə çəkilib qoyulmuş qayıq kimi hiss etməkdir.
Yuxarıda bir yazar eynilə yazıb. Ama məncə əslində əvvəllər məna kəsb edən şeylərin, elmin, incəsənətin, yaşama səbəbimizi hiss etməməyimizin səbəbi öz ruhunu hiss etməməkdir..
Əslində dərinində hiss edirsən, sadəcə xəyalqırıqlığından, əsəbdən və özündən, həyatdan küsdükcə, tədricən beyin bloklayır.
Misalçün bu mahnı, ya o qız, o qıza əsəbdən çox özümə əsəb və həyata... həyata küsmüş bir uşaq kimi gözüdolmuşluqla baxıram.
Necə deyərlər travma bəzən yaşadıqlarımızdan çox mümkün olabiləcəkkən yaşaya bilməyimiz xoşbəxtliklərdir. Onun varlığı və alınmamağı mənə çox ağır gəlir, hiss edirəm bəs? Hiss etmədiyim daha da qoyur hacı. Çünki artıq özüm də deyiləm (özümün xəyalqırıqlığından başqa bir şey deyiləm). Mənasız, özünə və həyata əhəmiyyət verməyən biri olaraq varam bu həyatda deyəcəm ama, nə çatdırmaq istədiyim loser ədəbiyyatıdır nə də mən buyam. Çatdırmaq istədiyim hisslərimdi - həyata axırda sik qoymamaq, ipləri boşlamaq, nifrət və əsəbi içində basdırıb yox imiş kimi gəzsən də ən dəyərli parçanı, qəlbini, ruhunu, sevgilərini və ümidlərini, qısacası mənliyini basdırmaq.
"bilirəm əbədi qışdayam, ama inanıram ki, yaz gəlir..."
2. günümüzdü bir çox insan, poserlər, tərəfindən post-modernlik, özünü aşmışlıq kimi görülən şey. səhvdir. hiss, duyğululuq insan təməllərindən biridir. ilk entry`də ki, isə daha çox marağın ölməsi ilə əlaqədərdi nəinki hissizləşmə. və hadisəni dramatize etmək mənasızdı.
5. uğuru da bərabərində gətirdiyinə inandığım şey.kaş mən də hissizləşə bilsəydim.ən kiçik bir dəyişiklikdə həyəcanlanıram, aha nə qədər xoşbəxtəm deyirəm.sonra göt kimi qalıram ortada amma.kaş hisslərimiz, xəyallarımız və ümidlərimiz olmasa.onda daha realist olar və kiçik şeylərlə xoşbəxt olmağı buraxıb məqsədlərimizə yönələrdik.
6. duyğusuzlaşmaq, həyatdan ləzzət ala bilməmək. niyə belədi bilmirəm amma çox hissizləşmiş olduğumu görürəm, heç nəyə reaksiya vermək istəmirəm, bəlkə də çox əziyyət çəkdiyimə görədi.
)