10. hər keçən gün azalan sahib olunan ən dəyərli abstrakt məfhum. bir nöqtədən sonra ən sevimli kitablarını belə oxuyub oxumamaq arasında qalırsan. bəzən günə iki səhifə ilə kifayətlənirsən. yirmilərin başında heç düşünülməyən yaş yirmilərin sonunda hər şeyi ölçdüyün dəyər vahidinə çevrilir. əvvəllər maraqla edilən məşğuliyyətlər arxa plana atılır, vaxt keçirəcəyin insanların buna dəyib dəyməyəcəyinə qərar verirsən. lətifə dinləyəcək səbrin yoxdur. dənizdə günəşləcək vaxtın da yoxdur. zövq aldığın şeylərin bir çoxu artıq daha bahalıdır zaman/zövq nisbətində.
dostlarla yeməyə getmək, ailə ilə söhbət, sevgili ilə vaxt keçirmək, ya tanımadığın insanlarla one night stand - hamısının fonunda bir təşviş peyda olur - hazırda vaxtımı bu şeyə sərf etməliyəmmi deyə. bu düşüncələrdən vecsiz yaşayan insanlar da var, tam olaraq olmaq istədiyin tiplər deyil. təşviş - neuroticism - self consciousness - olmadığı yerdə nə inkişaf nə nizam olur. həddindən artıq olduğu yer isə bataqlığa çevrilir.
sadəcə məsələ odur ki bəs nəyə sərf etmək üçün saxlanılır o vaxt, insana görə dəyişir, bəziləriyçün daim yeni insan - məkan - kəşf etmək, əlindəkinin mövcudluğunu qoruyaraq. təkamülün self aware qulları.
vaxtını boşa sərf edən başqa insanlar gördükdə gələn ürək bulantısı hissi. daha çox səndən gənc olanları müşahidə edərkən. ki sən də o yerdə olmusan və zəruri idi vaxt öldürmək bəlkə də. və indi səndən daha yaşlıların sənə baxarkən nələr düşündüyünü fikirləşmək.
ernest beckerin dediyi kimi hər şeyi ölümlü olmağımızla ölçürük. immortality. edilən hər şey bir gün öləcəyimiz üçündür. həyata nifrət belə həyatın bərbad bir yer olduğu üçün yox, əksinə çox gözəl olduğu üçündür. sənə tərəf baxmayan gözəl qıza qarşı içində yaranan ikrah hissi kimi.
ən xoşbəxt olduğun anda belə gələn bu anı itirəcəm hissi.
zaman insanın ən güclü və heç vaxt qalib gələ bilməyəcəyi düşmənidir.