485. vaxt çox tez keçir sözlük. uzun müddət sonra bu gün kəndimizə, dayı gilə getmişdim. saçı başı ağarıb kişinin. yenədə o köhnə zarafatlarından qalmır, amma bilinirki o deyil. iş, güc, problem çökdürüb. ilk dəfə nənəm və babamın məzarlarına getdim. yan yana dayanmış şəkilləri mənə baxırdı önümdə. bizimkilər daşını öpdülər. mən isə bir müddət dayanıb dua etdim. bəlkədə nənəm məni indi görsəydi, qürur duyardı. babamda yaxşı biriydi amma çox imkan olmadı vaxt keçirməyə. heyif ki ikinizdə tez getdiniz. böyüdüyüm o yollar, o çəpərlərə baxdıqca nostaljik hisslər məni boğurdu. ehh uşaqlıq. onların deyimiylə mağarın altında şıllaq atdığım günlər üçün darıxdım. uşaqlarla ağaclara daş atdığımız günlər üçün. toyuq cücələri qovaladığımız günlər üçün.. kənd xalqıyla görüşdükcə daha əvvəlki kimi o həyəcan hissi gəlmir. sadəcə xatirələr canlanırdı gözümün önündə. bir qədeş var idi qohumdu. vaxt var idi bizdə qalırdı hər gecə cola, tum alırdı səhərə kimi söhbət edib deyib gülürdük. gözümü yumdum açdım ki evlidi, bir qızı da var. çoxlarına anormal gəlsə də, körpə uşaqları sevmə, öpüb qucaqlama kimi şeylər məndə yoxdu. mən uşaqlara, körpələrə adi yad insanlar kimi yanaşıram. buna görə duyğusuz deyirlər mənə. amma qədeşin balaca qızını görəndə bir anlıq doğmalıq hissi gəldi. baxıram deyirəm hardansa kiməsə oxşadıram. birdən yadıma düşdü ki, köhnə sevgimin əvvəl göstərdiyi uşaqlıq şəklindəki halına oxşayır. eyni toppuş yanaqlar, eyni gözlər.. çox ənqrəbadi hiss etdim.. hər şey gözümün önündən film lenti kimi keçirdi. hər anın dadını çıxarmaq lazımdı. keçmiş sadəcə pis və yaxşı xatirələrlə doludur. uşaqlıqda keçirdiyim o gözəl duyğuları yenə yaşaya bilməyəcəm, bilirəm. amma əsas odur ki, yaşadıqlarımı hər zaman xatırlayıb gülümsəyəcəm...