494. bu gün yenə gələcək qayğısı çəkdiyim günlərdəndir. səhər evdəki dava səsləri ilə oyanmışam. normalda problemlər haqqında danışmağı sevmirəm amma nə edək içim doludur. hər gün ailə arasında münaqişəni görməkdən bezmişəm həqiqətən. evdəkilər də psixoloji cəhətdən bitmiş durumdadı. həmişə hardasa ailədən söhbət düşəndə qırağa çəkilməyim, xəzan vaxtı ağacdakı solmuş yarpaq kimi nə vaxt bitəcək bunlar deməyim, özümün özümü sorğulamağım, hər şeydən gileylənib axı mən niyə belə ailəm var deyirəm, ailəm mənim tamamiylə tam tərsimdir dünyagörüşü baxımından olsun mən elə fikirləşirəm ki heç ailəmin mənim uğurlarımla qürurlanmaqları düz deyil indiyə kimi nə etmişəmsə öz hesabım olub eqoist övlad kimi adlandıra bilərsiz, amma mən belə düşünürəm, ümumən hamı heç uyuşmur bir biri ilə, bu yaşıma kimi elə mənzərələrlə qarşılaşmışam stresdən ani bayılmalara kimi. anidən boşluğuma düşüb danışdığım dostlarım indiyə kimi hələdə akıl sağlığımın yerində olmasına şükür edirlər, hə birdə intahar etməməyimə onlara isə tək cavabım nə olusa olsun heç vaxt intahar fikirləşmərəm. ailəmin mənə verdiyi onlarca psixoloji travmaya görə kimləsə sevgi baxımından münasibət belə düşünə bilmirəm. hələ gələcək çiçəkli günlərim qabaqdadır, planlarım var onları yerinə yetirməliyəm hər dəfə evdə problem olanda gecə yatmamışdan qabaq özümə verdiyim sözləri yerinə yetirməliyəm. yadımdadır bir neçə il əvvəl atam mən və qardaşımla görüşüb intahar eləmək istəyirdi. elə bir şeydirki tək yolum var oda bir bəhanə ilə burdan çıxıb getməkdir son həddinə kimi bununla əlləşəcəm bunun üçün çalışacam. yaxınlarda bakalavr üçün türkiyədən tibb burs qazanmışdım 75 faiz, amma kasıblıq burdan da bizə dedi sen kimsin la? ona görədə gedə bilmədim. hər dəfə yaşadıqlarlarımdan bir dərs götürürəm sadəcə tək bildiyim var özünə fokuslan və gələcəyin üçün çalış. qıraqdan dünyanın ən xoşbəxt insanı kimi görsənə bilirəm, çünki bacardığım qədər pozitivə köklənmək istəyirəm.



4 ay sonra gələn edit: heç vaxt, "heç vaxt"demə.