503. o qədər doluyam ki, hardan necə başlayım bilmirəm. və ya nədən danışmağa başlayım? ya da nəyi danışım uzun-uzun gerisini göz ardı edim?
hər şey çox normalmış kimi görünür amma elə deyil qətiyyən. hər şey olmasa belə çox şey absurddür. başqasının həyatına nə qədər burun soxarlar, nə qədər aşağılamağa çalışarlar nə qədər insanda qanından canından olsa belə nifrət hissi oyadarlar axı. adam oturub keyfində damağında öz səhvlərini, etdiklərini görmür dünyanın o biri başından həyatımı barmaqlayır aq. hələ azmış kimi naz da eliyir. adamlar burda ondan narahat olanda kefi istəyəndə cavablayır heç cavablamır da ancaq işi düşəndə yazır baxır. məsələ qardaşımdır sözlük. çevrəmdə n qədər özündən yaşca böyük də kiçik də qardaşı bacısı olanlar var. yaxşı da uşaq vaxtı edilən umbaylıqları, şıltaqlıqları başa düşərik. yaşlı başlı adam olmuşuq millət günü-gündən bir birinin qədrini bilir mən günü-gündən uzağımda olsa belə buna nifrət edirəm
məni ən çox incidən valideynlərimin hər dəfə onun tərəfini tutmasıdı. uşaqlığımdan bəri belədi. biyerdən sonra gözlərinə girmək çabasından əl çəkdim. mən buyam səhvlərimlə, düzlərimlə hər hərəkətimlə özüməm istəyirsiniz qəbul edin istəmərsiniz ömrünüzün sonuna qədər ilk oğlunuzun tərəfini tutub onu tərifləyərsiniz. heç kəsə yaşamasını diləmədiyim hissdir valideynlərin üstün tutma hissi, fərq qoyma hissi. elə düşüncələr gələndə həmişə ağlımdan rədd eləməyə çalışmışam. amma hara qədər? hər halda belə bir şey olmasa mən də hiss etməzdim.
illərdi əl çəkmirlər həmişəki adətlərindən.
sadəcə heyfslənirəm, sözlük. bəlkə bir neçə il sonra arada heç əlaqəmiz olmayacaq. hərə öz yolunda bir-birindən xəbərsiz. bəlkə də tam əksi hər şey ummadığımız zamanda düzələr.