505. Özümə o qədər nifrət edirəm ki, özümdən o qədər iyrənirəm ki. Özüm-özümlə barışmaq istəyirəm, amma olmur. Həmişə düşünürəm, axı mənə qarşı edilən səhvlərin səbəbi nəydi, ümumiyyətlə bu "niyə?" Sualı hər zaman beynimin içini dolaşır, yorur. Hər günümü əlimdən alır. Heç vaxt anı yaşaya bilmirəm, özüm üçün bir şey edə bilmirəm, bu sualı və burdan çıxan onlarla cavabı nə unuda bilirəm, nə də ardını gətirə bilirəm. Çox üzülürəm və heç kəsə danışa bilmirəm. Bizim içimizi elə bir qurd yeyir ki, yediyi şey də bir gün onun özünü öldürəcək. Qanla bəslənənlər, qansızlıqdan əziyyət çəkərlər misalı, bir gün hər şey əllərində partlar da, bizim halımız necə olacaq? Qansızlıqdan öləcəm?

Bütün bunlar gecələr yatmağa imkan vermir, gündüzlər yeriməyə qoymur. Özümü heç sevə bilmirəm, özümün həmişə açıqlarını görürəm. Acınacaqlı vəziyyət odur ki, özümə nifrət etdiyim üçün "yaxşı olub" deyərkən, nəyisə düzəltməyə çalışmıram, çün onsuz da bacarıqsızın təkiyəm. Çox qorxuram.