bu mübarizə müddəti idi. və sən bu mübarizə müddətindən ailəni, dostlarını, itirdiklərinin ruhunu sevindirərək qalib çıxdın, ümumi nəzər yetirmək lazımdır ötənlərə, yanında olanlar kimlər oldu, səni kimlər aldı?! yanımda bir xeyli insan oldu, dəstək verdi, hətta abituriyentliyim @derek bəylə keçirdiyimiz unudulmaz görüşlərlə ötüb keçdi... çəkdiyim əziyyətlər, zəhmətlər hədərə getmədi, əsas da elə buna sevinirəm. çünki, həqiqətən çox əziyyətlər çəkmişdim, səhərəcən dərs oxumaqdan nifrət edib bir siqaret yandırıb "sikdir edəcəyəm hər şeyi" dediyim günlər də olub, bezib oxumuram dediyim, ailəmlə haqlı mübarizə apardığımı düşündüyüm halda, haqsız mübarizə apardığım günlər də. amma, bu gün deyə bilərəm ki, mən bacarmışam, nəsə etmişəm, az uğur qazanmamışam, bu gün məni mən edən bir xeyli şeyi siz də bağışlayasınız öz götümə bacarmışam, bu məni xoşbəxt edir.
sizlər üçün anormal və çox şişirdilmiş, pafoslu görsənəcək, çünki uniyə qəbul olmağı siz əldə etmişdiniz, amma mən yox. bu gün mən bunu əldə etməyin sevincini yaşayıram. yəqin ki, gələn il bu yazıya baxıb güləcəm. amma bir dərvişin də dediyi kimi anın dadını çıxarmaq lazımdı axı...
hər nə isə. davam edək. artıq travmalarım sadəcə mənə mənəvi xətər kimi gəlməyə başlayıb, mən aldadılandan sonra artıq hər şeyi zirvədə buraxdım ki, vse da, sikdirəcək daha hər şey, heç nəyi böyütməyəcəksən. artıq hər şeyi o qədər adiləşdirmişəm və hissiz formaya düşmüşəm ki, açığı elə beləsi də ən yaxşısıdı, bu məni irəli aparır, amma son zamanlar emosional vəziyyətlərə yamanca qapılıram, məni geri salan problemlərdən biri də elə budur.
işləyirəm. amma, işdən çıxmaq istəyirəm, maaş, iş şəraitim, iş normalarım əladır. amma, istəmirəm, səbəbləri daxilimdə bilirəm, yenə də. istəmirəm, bitirəcəm yaxınlarda işi sağlamlıq səbəbləri bəhanəsi ilə. daha sakit və enerji xərcləyəcəyim işə girməyi düşünürəm.
dost və ailə münasibətlərim əladır. sevginin isə konkret başını buraxmışam, ayrılıqdan sonra düşdüyüm boşluqla gündə birinə "aşiq oluram". amma, elə deyil də ala. elə deyil. eşqi bu qədər ucuzlaşdırmamalıyam, etməyim məni pis edir, üzür və elə emosional vəziyyətlərə salır. əslində, heç kəsi sevmədiyimi və bunların hamısının psixoloji oyun olduğunu qəbul etməliyəm, anlamalıyam ki, artıq sən heç kəsi sevmirsən və mənim elə belə davam etməyim məsləhtlidir. özümü dərk edirəm, böyümüşəm, əvvəlki kimi deyiləm deyə bilərəm, amma uşaq xarakterlərim qalıb, tam fərd olaraq qəbul edə bilmirəm özümü. zamanla bunların hamısı da düzələcək. axışa buraxmaq lazımdır...
ifrat dəyər hissi də məni incidir. gərək bəzi insanlara dəyəri qısıtlayım...
belə, sözlük. bir də siqareti bir ara tərgitməliyəm ki, əmim ki 46 yaşında ölüb şəkillərdən baxmayım mamaya.
hələlik sözlük... görüşənədək
(youtube: 
)
)