514. (bax: yalnızlıq)

Bugün burda ilk dəfə bəlkə də səmimi bir şey yazacam, öz həyat vəziyyətimnən - yalnızlıq.

Otağın içində oturmuşam, bu yazını yazıram. Çox sikici, səssiz bir şeydi. Daha doğrusu ıssız.
Hər gün əvvəlkinin davamı olur. O xarabadan çıxandan bəri elə bil sudan çıxmış balığam, arada keçmişi yada salanda ya da Azərbaycandan gələn biri ilə danışdıqda, o öz xatirə/əhvalatlarını danışdıqda əslində depressiya və digər problemlərimin əslində görsəndiyindən 10 dəfə yüngün olduğunu və bütün lazım olanın sosiallıq olduğunu anlayıram.
Lakin, 5 il əvvəl rastlaşdığım, çox intellektual bir kürd daydayın dedikləri bunu sətirləri yazdıqca indi aydınlaşdı: burda insanların bir-birine muhtaç değil, e böyle olunca da insanların bilinçaltı dışarı çıkmış.. Bəli, inkişaf etmiş indastrial bir ölkənin insanları, sosiallığı ilə bizimki kimi ölkələr vallah bir deyil, dünya qədər fərq var; ümumiyyətlə ekonomiya təsəvvür etdiyinizdən qat-qat çox aspektilə təsir edir insan həyatına, təkcə rifah, məzənnə məsələsi deyil. Burada o səmimilik, insanların bir birinə bağlı və ya yaxın olması üçün səbəb yoxdur. ispaniyada olmamışam xeyir, ora da inkişaf etmiş ölkədir ama deyirlər oranın insanı istiqanlıdır və rasist deyil. Ama fakt budu ki, burada Almaniyada məsələ çox başqadır, rəsmiyyət, korporativlik, bürokratiya insanın həyatına elə dolur ki... istəyindən aslı olmayaraq var olan bir iqtisadiyyatın və ya sistemin bir elementi olduğun dibinə kimi hiss eliyirsən.
Mövzum bunlar deyildi, mövzum bu idi ki, insanın birbirilərinə ehtiyacları ortadan qalxanda, hər şeyin sistem tərəfindən təmin olunduğu bir mühitdə dostluqlar yalanlaşır, ama vallah sistem özü də bunu yaradır, tələb edir - onsuz da hissiyatı dərin olmayan, pul kimdədirsə ona qaçmağa meylli kasad mənəviyyatlı, az düşünən, az dərk edən, az hiss edən insanların, ki, bu çoxluqdur, bu sistem qarşısında guya nə şərt, nə sınır qoyacaq ki?! Balıq blyat...


Hər nə qədər maddiyat yaxşı olsa, maddi ehtiyacların qarşılansa da, biri birinə həqiqi mənada ehtiyac duymamaq, və eləcə də özünü məcburi olaraq süni bir məvhum - iqtisadiyyatın parçası olaraq görmək öz bərabərində ruhsuzluq, soyuqluq, yalnızlığı da gətirir:
"işləyirsən, market alışveri, istilik okdir, nəsə olsa lazimi orqanlar əl atacaq, hər şey, hər bir situasiya, bütün hallar qalın qalın qanun kitablarında əvvəlcədən fikirləşilərək müəyyənləşdirilib, evinə lazımi bütün tələblər ofis kimi məktubla gəlir, və dövlət bankının bütün ekonomiya dursa hələ 2 əsr bəs edəcək qədər ehtiyatı var. Sounds fun right?)) Ama elə deyil.