5. Bu gün qocalığın tam olaraq necə bir şey olduğunu anladım. Almaniyada yaş ortalaması bizdən çox olduğundan adətən xəstələrin yaşları da 90 olur, normal olaraq xəstələrin çoxunda demensiya da başlayır.
Bu gün bir xəstədə infeksion xəstəlik olduğu üçün otaqla izolə olunmuş şəkildə yatırdı və qapıdan çölə çıxmağına icazə yox idi. Tək olduğu üçün sıxılmışdı və bir neçə dəfə çölə çıxmağa çalışdıqda tibb bacıları bağıraraq otağa qayıtmasını və çıxmamasını tapşırdı. Daha sonra mən xəstənin otağına xüsusi geyimlərlə qorunaraq daxil oldum və gördüm ki, xəstə sulu salfet paketi ilə oynayır, çünki edəcək başqa bir şey tapa bilmir. Yaşlı və tənha olduğu üçün də telefon filan heç bir vasitəsi də yoxdur, ümumiyyətlə, ünsiyyət qura biləcəyi insan yoxdur. Onun bu vəziyyətini görüb, paketi əlindən alıb bir yandan işimi görərkən, bir yandan da söhbət etməyə çalışırdım ki, başı qarışsın. işim bitdikdən sonra özüm də infeksiyalı ərazidə çox qala bilməyəcəyim üçün çıxmalı idim, amma ürəyim də dözmədi onun o halına. Nə edəcəyimi bilmədiyim üçün əlindən aldığım salfet paketini yenidən gətirib qarşısına qoydum, xəstə isə oyuncaq verilən uşaq kimi sevinib tez əlimdən paketi alıb maraqla paketə baxmağa başladı.
Bəlkə bir alman üçün bu görülən mənzərə normal bir şey idi, çünki onlar öyrəşiblər tək yaşayan və tək ölən yaşlıları görməyə. Ən azından bilirlər ki, dövlət öz yaşlısına maddi və mənəvi yardım göstərir. Amma bu gördüyüm mənzərə mənim kimi bir yerdə böyüyən üçün dəhşətli idi. ilk olaraq valideynlərimin, uzun illər sonra isə özümün o vəziyyətdə ola biləcəyimi düşünəndə gözlərim dolurdu. Nə qədər ölkə ilə bağlarımı qoparmağa çalışsam da, valideynlərim orada olduğu müddətcə bu mümkün olacağa oxşamır. Böyüdülmə şəklimizmi, yoxsa bizim köməyimiz olmadan necə yaşayacaqlarını bilmədiyimizin verdiyi narahatlıqdanmı qocaldıqda onları tək qoyma fikrini qəbul etmək çətindir. Bu günə qədər yox idisə, davamlı olaraq qocaların məruz qaldığı münasibətə şahid olduğum üçün qocalma qorxusu məndə də artıq var, deyəsən. istəyərdim ki, mən və sevdiklərim hər zaman bu yaşımızda qalaq, amma, təəssüf ki, zaman axır və əlimizdən bir şey gəlmir.