561. uzun müddətdir buraları ziyarət etmirəm.
deyəsən yenə həmişəki kimi hardan necə başlamalı olduğumu bilmirəm. tək bildiyim şey daxilimdəki kədərin necə ağır olduğudur, sözlük.
heç vaxt düşünməzdim məni dibə sürükləyəcək şeylərin yanında bir o qədər də aciz qalacağımı. heç belə deyildim. özümü dərk edəndən bəri hər nə qədər bəzən içimdə fırtınalar belə qopsa bir yerdə mütləq ki, kiçik də olsa xoşbəxtlik tapardım, özümü vəziyyətdən çıxarmağın bir yolunu tapardım. uzun illərdir yanımda olanlar bilir, illəri boş verin yeni tanışlar belə məni həmişə pozitiv biri olaraq tanıyıb. həmişə içimdə nə qədər kədər hiss etsəm belə, psixoloji olaraq çətin durumda olsam da hətta günün sonuna intihar planları qursam belə bunların heç birini ətrafıma yansıtmamışam. ancaq son 30-35 gündür özümə gələ bilmirəm, sözlük. toparlanmağa çalışdığım zaman yenidən vuruluram hər dəfəsində sanki. zaman ən yaxşı dərmandır deyirlər ancaq baş verənlərə hansı zaman çatacaq? hansı zaman hansı ağrıların imdadına yetəcək? yetə biləcək görəsən?
çətindir, günlük.. çiyinlərim qaldırmır, ruhum dözmür, varoluşum qəbullanmaq istəmir.

bu gün anidən öyrəndim uşaqlıqdan bəri bərabər olduğum, yeri gələndə ən əziz, xoşbəxt anları, ən çətin günləri bərabər keçirdiyim insanlardan birinin ölümünü.
vaxtsız ölüm nədir bu gün daha dərindən öyrəndim. kaş axşam yuxudan heç oyanmasaydım. ya da oyanandan sonra eşitdiklərimin hamsı hələdə yuxu olsaydı. içimdə bir tərəfdə geri qayıdar deyə bir hiss var. elə çırpınır ki, ümidsizliyə qapılmamaq üçün..
ölümü ilə hər birimizdən biraz uşaqlıq, gənclik qoparan, gözəl insan. həmişə o xoş xatirələrdə əbədi yaşayacaqsan.

bayaqdan neçə saatdır götür-qoy edirəm. günü dostlarımla bərabər xoşbəxt keçirdiyim axşamlara da intihar planları qururdum . sonradan toparlanmışdım, düzəlmişdim əslində. ancaq son 1 aydır yıxılmaqdan qanayan dizlərimin yarasını keçdim, daim büdrəyən vücudumu düşdüyüm yerdən qaldırma cəsarəti tapsam belə çox əziyyət çəkmişəm. yolun sonunda hər kəsi tərk etmək fikrini ağlıma gətirmək istəyirdim, bir daha heç geri dönməyəcək şəkildə uzaqlaşmaq. yox,yox qaçmaq. ancaq onların bu halını görəndən sonra öyrəndim ki, ən alçaq yolu seçib onlara ürək ağrısı yaşatmağa haqqım yoxdu. onları üz üstə qoymağa, əllərini sonsuza qədər buraxmağa, qəlblərində sonsuz, dərin iz buraxmağa.

öləcəmsə əcəlimlə ölüm, öz seçimimlə yox. mən bir yolunu taparam yenə, yenə usanmadan balaca da olsa ümidlə yoluma davam etməyə başlayaram.

son olaraq, ətrafınızdakı hər kəsdən bacardığınız qədər bərk yapışın. zira sabah başımıza nəyin gələcəyi heç məlum deyil. xoş xatirələr yaradın, ölümsüzləşdirin. bəzən insanın qucaqlaya bildiyi tək şey elə həmin xoş xatirələrdir. fərq etməz o insan həyatdadırmı deyilmi, sizin yanınızdadırmı yoxsa eyni dünyada olsanız belə çətinliklə görə biləcəyiniz yerlərdə yaxud şərtlərdə.
Sağlıqla qalın