297. əbülfəz elçibəyə ithafən.

sənə bir daş atar yerindən duran,
səni sevdiklərin daşqalaq eylər.
bir əlində daş var, birində quran,
daş atan bilirmi nə günah eylər?!

silərsən gözündən axan yaşlan,
öpüb əzizlərsən sən o daşları,
deyərsən: «var olun, qan qardaşlarım,
məni təzə daşa kim qonaq eylər?!»

hər daş özü boyda köz olub yanar.
cana damğa kimi basılıb yanar,
qanlı yaraların qızarıb yanar,
səni başdan-başa çilçıraq eylər.

bircə tilsimin var -
sevgi tilsimi,
kim qırar tanrıya bağlı bir simi?!
tanrı tanrıdırsa, öz elçisini
min bir daş altında yenə sağ eylər.

sən dözərsən ağrısına,
daş dözməz, daş haray eylər.
o daşlardan tanrı sənə
bir ev tikər, saray eylər...

ramiz rövşən - sənə bir daş atar yerindən duran.