592. gəldim buralara bir şeylərin xülasəsini çıxartmağa. zira neçə müddətdir, etmirdim. neçə müddətin başını burax, bəzi bədbəxtliklərin nəticəsi və səbəbi olaraq bundan bir dəfəlik vaz keçmişdim.
bir həftə öncə 1 il öncə başını buraxıb, 10 gün öncə təzədən başlamağa çalışdığım bir yola girdim. bu gecə oturub sabah neyləyəcəyimi necə düşünməyəcəyimi qara-qara düşünərkən gələn mesaj səsi mənim diksindirdi. prosda telefonun səsi açıq qalıbmış. bura qədərki ayrıntıların da təbii ki heç bir önəmi yoxdur.

bir gün oturub bunları oxuyub-oxumayacağından o qədər əminəm ki, hətta yəqin ki, bunların adını tutmayacağımdan, ya da kimsənin bir pox anlamayacağından əmin olduğum qədər heç öz götümdən əmin deyiləm.

mən hər gecə səni öldürdükcə səhər durub qabağıma çıxmağından o qədər qorxurdum ki, qaçıb gizlənməyə çalışırdım. sənə dair hər şey məni heç olmadığı qədər qorxudurdu. şəkilləri silməyə çalışdım, əlinin üstündəki ləkənin kordinatlarını unutmağa çalışdım. gecəsində içib qapından özüm özümü sürüdüm. hamısını da sənə dair ən kiçik bir düşüncəni belə unutmaq, basdırmaq üçün elədim.

bu yazı bir sevgi yarası konteksində deyil, yanlış anlaşılmasın. ya da anlaşılsın, zərrə zikimdə deyil. bu dəq bu klaviaturaya basan barmaqların bütün sinir ucluqlarındakı əsəb, kin və üzüntü oxa dönüşüb gözlərimdən çölə fışqırmağa çalışır. əsəblərim o qədər gərilib ki. nifrətimin həddi-hesabı yoxdur. bilmədiyim, görmədiyim bir şeyin dalınca qaçarkən birdən birə heç olmadıq yerdə, dizləri üstünə çöküb, başım əllərimin arasında tapdım özümü. mən ölə bilmədim, yoldaşlar. biri məni öldürsün. basdırılmağı, özümü deşməyi çox istəyərdim. yaralarım sümüyümü keçib iliyimə dirəndi, tonla maddələr çıxdı bədənimdən, səni öldürməyi çox istədim, amma bacara bilmədim. bir unutqanlığın səbəbiyyət verdiyi şeylər deyildi bunlar. ya da unutqan olmamanın. hər nə isə.
nəyin nəyi de fakto olaraq tanımladığını hələ də tam anlamı ilə anlamış deyiləm. de yureni kim doğdu, ulan yuri qaqarin?! hamıya söz verdim, içməməyə dair, ama heç ipləmədim. ipləyə bilmədim çünki, unutdum. hər şeyi unuduram, bu unutqanlıq hardan gəlir də, heç bir yerə getmir, nə bir nöqtəyə çata bilir, dayanmır.
entrini də bitirə bilmirəm. axır vaxtlar dəxlili-dəxlisiz o qədər dəyişikliklər olub ki, bu məni çox çıxılmaz bir vəziyyətə salıb. əvvəllər bu mənə ləzət edirdi, indi sadəcə acı verir. hələ ki. bir yerdə durub "we did it!" deyə bağırasım var, amma hələ hər şeyin başındayam.

insan niyə bütün bunlara rəğmən irəliləmək məcburiyyətindədir? yenə həmişəki kimi gəlirik muck system olaylarına. amma heç bir şey bu qədər qarmaşıq və bəsit deyil. bəsit düşüncəni kəşf eləməliyik ki, bir nöqtəyə qədər kəşf elədiyimi düşünürdüm. hər şey e-z, p-z kimi gəlirdi. indi isə minlərlə ruh halının, öz poxlarından xəbəri olan-olmayan şəxsiyyətlərin arasında sıxışıb qalmış, incə bir şərəfsiz kimi hiss edirəm. çox pisəm.