597. 3 gün və əvvəlindəki 10 gündə inandığım, "altına imzamı ataram ki, belə deyil, elədi" dediyim hər şey puça çıxdı. Onsuz da disappointmentlərə son 2 ildə olduqca alışmışdım, amma stəkandakı son damcılar da beləcə günün altında buxarlaşdı mənimçün. Əvvəldən nə inancım vardı, nə oturub iki çay içəsim, baxırdım hər axşam ulduzlara, düşünürdüm "vay amınakoyim". Başqa nəsə demək içimdən gəlmirdi. Fikrimdən keçənləri düşünüb daha da dərinləşdirmək əvəzinə bir-bir ignore edirdim. Kitab vərəqləməyə oxşayırdı, amma elə bil ki, vərəqlədikcə səhifələrdəki hər şeyi oxuyur, eyni anda görürsən, lakin bunları cümlə olaraq, söz olaraq anlamırsan. Hərflərin şəkil olduğu bir kitaba oxşayır. Düz bir səhifə yazını, bir səhifəlik hansısa rəssamın çəkdiyi rəsm əsərinə oxşat. Necə deyərlər "ben matematik bilmem, bu levha üzerindeki tüm hesaplar, falan hepsi foroğraf gibi, işte burda birinin telefon numarası var, ne diye yazdın lan bunu buraya, baba?"

Nu şto, olsun. Hər dəfə söz gəlir hansısa gijdıllağın ağzına "həyat bunlardan ibarətdir". Sik kim mək ki.

Hər tərəfdən cır-cındırlardan zərbə aldıqca görürsən ki, həyat deyə tanımladığın şey necə də dəyişkəndir. Enşteyni sırf buna görə sevirəm, nisbiliyi elmə qazandırdığın üçün çürümüş alnından öpürəm səni yəhudi əjdahası.

Nə isə söhbət çox fırlanmamış, bir az içimi töküm dedim. Avtobusda oturmuşam, təkərdəyəm bildiyin. Hara getdiyimi də qərarlaşdırmamışam yəni, evdə oturub başım o qədər havalandı ki, ya içəcəkdim, ya peredozdan gedəcəkdim. Özümü çölə atdım indi üzü küləyə strimit eliyirəm.

Hər gecəsində səni qətlə yetirdim, bu gün isə tamamilə soyundurub bütün əzalarını kəsə-kəsə səndən intiqam alıram, günün günorta çağı, hamının içində. Bu bir vəhşət mənzərəsi deyil. Mənim və hamınızın bilet alıb biləklərinin haqqı ilə təşrif buyurmağa haqq qazandığı canlı teatrdır. Əziz izləyicilər, şahidliyiniz hüzurunda bu işgəncəni ömür boyu uzadacağam. Necə ki, nafizilər ömür boyu nəfsə hakim durmağı cənnətə haqq qazanmaq olaraq görürdülər, bu da mənim cəhənnəmin belə qapısına da buraxılmamağa biletim olacaq. Ümid etmirəm, amma bir ehtimal bu yolu təkrardan ən qanlı şəkildə yoxlamaq daha yaxşı nəticəyə çıxarar.

Mən hər səhər günəşi beynimdə söndürüb, axşamlar səhərə qədər gün işığını axtardım. Balkonumda amma ay işığı siqaretimin tüstüsünə yoldaş oldu. indi isə ay yerindədir, amma siqaretim qurtarıb. Əslində ay da yerində deyil, hava günəşlidir. Və ilk dəfədir axşamacan dözə bilməyib günün günorta çağı günlük entrisi yazıram. Qəhbəlik və cındırlığın diz boyu olduğu yerdə oturub gözləyirəm, onu da gecə ayla əvəz edək. Oturduqda da görürsən ki, artıq dəniz boyunu aşmışdır. Bu suların içində boğulmağa davam. Bu işgəncə də bir gün bitəcək.