616. bacarıqlarını itirmək, əvvəlki kimi ola biıməmək dəhşət təsir edir. qocalmaq qorxusu kimi bir şeydi. özümüzə daha az qocalmağımız üçün bir şeylər etmirik. onsuz da olan qalan bir-iki bacardığın şeylər var, onları da zamanla itirirsən. əslində çalışmadığın üçün o qədər də məyus deyilsən. bir bildiyin vardır. əvvəlki məni birazca qısqanıram. klassik söz var e nerde o eskiler. fikirləşəndə getmək istəməzdim, ama istəmədiyim üçün ağrıyıram. adicə bu gün polyadan gəldim. eşşək kimi yorulmağıma baxmayaraq heç nə edə bilmədim. çox narazıyam, qaça bilmirəm. hücuma qaça bilmirəm, müdafiəyə də kömək edə bilmirəm. əvvəllər halısahada ən sevmədiyim insan tipi ortada boş boş dəbələnən adamlar idi. başa düşmürdüm. çünki, mən qaçırdım. indi eyni adama dönüşmüşəm. qaçmayanları qınamıram, mən də qaçmıram uje. hazırki həyatımı o polyadakı adama bənzədirəm. sadəcə yeriyirəm, bir şeylərə tərəf qaçmaq o qədər mənasız və yorucu gəlir ki. elə yerimdə dəbələnim diyanmışam, bir dənə də siqaret yandırıram.

edit: bu entry ağrıdan sızıldayan ayaqlar və yeni kəşf etdiyim (bax: camel)

qrupu birlikdəliyi ilə yazılmışdır.