632. özümü çox bədbəxt hiss edirəm sözlük. dünən gecəki halım gözümün önünə gəlir, nə qədər zavallı və iyrənc məxluğa dönüşdüyümün hüznünü yaşayıram. bu gün bütün günü öz halıma gülməyə zorlamışam özümü, indi isə kompüterin qarşısında dizlərimi qucaqlayaraq oturub bura yazıram. çox poxdan hissdir.

ən son ~2 il əvvəl belə hala düşmüşdüm, həmin günün səhəri stolun altında oyanmışdım. indi isə özümü balkondan aşağı atmaq istəyirəm. səbəbi də utanc hissi və s. deyil. ən azından bu dəfə kimisə gecə-gecə yazıb saat 5-ə qədər içkili halda istəmədiyi qərarları verməyə zorlamadım. sadəcə ürəyimdə və çiyinlərimdə gərəyindən qat-qat artıq yükü atmağı o qədər bacarmıram ki, özüm də bəzən o yüklə birlikdə hündürlükdən aşağı uçmaq istəyirəm. illərdir eyni ağrı ilə yaşamaqdansa, yenilərinə macal vermədən uçub getmək daha anlamlı gəlir.