259. əslində demək istədiyim çox az şey var, çünki səninlə ata-oğul kimi yox, ən yaxın dost kimiyik.hər oğula nəsib olmur belə bir şey. mən səni həmişə özümə böyük qardaş kimi görmüşəm, özüm evin ən böyüyü olsam da. deyəsən ikimiz də eyni həyatı yaşayırıq. ailədən, eldən uzaq, ildə bir dəfə bakıya getmək, dost-tanışla görüşmək filan. mən səninlə bu 29 illik ömrümdə üst-üstə toplasam görüşlərimizin sayı 29 ayı keçməz. dəhşət bir şeydi. və ən dəhşətlisi də bilirsən nədi, əgər bir gün aramızdan getsən (allah gecindən versin), fiziki yoxluğunu elə də hiss etməyəcəm. sağ ikən atadan yetim böyüdüm, ala mən. vur, topla səninlə birlikdə 10 dənə şəklimiz olar, ya yox. yaxşı ki whatsapp var, bütün səsli mesajlarını, şəkillərini ulduzlamışam ara-sıra təzdən qulaq asıram, şəkillərə baxıram. güzgüdəki mən, amma yaşlanmış halım. ən çox sevdiyim tərəfin praqmatik və hazırcavab olmağındı. mən də çox şeydə eləyəm, hə, aradakı fərqə həyat təcrübəsi deyillər.


.... bu yadda saxlayıb, paylaşmaq istəmədiyim entry-dən bir parça idi. fikirləşirdim ki, atama nə deyə bilərəm? uzun ömür, can sağlığı. varlığın yetər. və bir də...
yaş keçdikcə, insan atasına oxşayır. düşüncə olaraq. fikirləşirsən ki, ala elə deyilmiş, vaxtında dirəşdiyin, " yoxe, mən haqlıyam" dediyin yerdə "kişi" düz imiş. və bu aksioma şəklində dəfələrlə özünü doğruldub.
bir dəfə heç yadımdan çıxmaz, bütün günü bir mövzu üzrə özümü kitabxanada həlak eləmişdim. tökmüşəm qabağıma qalıq-qalıq kitabları oxu, analiz, oxu analiz elə, nə var ki, doktor işimin hansısa hissəsinə 3-4 cümləlik bir abzas yazacaqdım. kitabxanada çıxanda yığdım whatsapp-dan atamla söhbət edirik. həmişə mövzular hazır: Azərbaycan, cəmiyyət, siyasət, putin abimiz, rusiya. nəysə, mövzu fırlandı mənim axtardığım mövzuya dolayı ilə gəldi. atam bir iki kəlmə fikir bildirdi. və mən wtf dedim. bütün günü oxu elə, axırda atamın dediyi də eyni şey. bəzən axtardığımız şey istədiyimiz yerdə olmur. atamın həyat təcrübəsi, oxuduğum kitablardan çoxdu. street boys > book boys. change my mind