655. özümü bir küncdə bağışlanmğını istəyən sevgi göstərməyə dolu atalar kimi hiss edirəm. bir zamanlar yaş depresiyasının təsiri ilə ətrafıma heç yaxşı üz göstərmədim. istər əmi/dayı uşaqları olsun istər öz ailə üzvlərim olsun. it kimi peşmanam. etdiyim tək səhv budu. yalnızlığa çəkilmək. sadəcə onların məni anlamayacağını, məna axtarışına çıxdığımı düşünürdüm. indi durğunlaşmışam. bir küncdə nələrsə etməyə möhtacam. öz özümə sevməyi bacarmadığımı dərk etmişəm. əmi/dayı uşaqları özlərinə yeni dostlar tapıblar. mən ki, onları çox sevirdim. onlara zəng etməyə hətta bir yerə çağırmağa xəcalətliyəm. kartlar dəyişib. hazırda onlar vecsizləşiblər və onların gözündə itə dönməmək üçün səs soraq çıxarmıram. mümkün olduğu qədər daha uzağam, istəməyərək. hələ də bir şeylərin fərqinə gec varıram. hər situasiyada özümü günahlandırmağı seçirəm. belə həyat sürməz amma, çox peşmanam. bəlkə də son dəfə öz yaxınlarıma səni sevirəm demək üçün nələrdən keçməzdim. həyat əriyir gedir və edilən bütün şeylər unudulur ama mənim sevməyi bacarmamağım yekə kamaz kimi yıxılıb qalıb üzərimdə. hər gün daha çox içirəm. içəndə də xəlvət içirəm ki, heç kim görməsin. insanlar içməyi kef falan sanır ama hər rumkanın sonunda yaxşı deyilik deməyə qadirik, bilmirlər. mən əmi/dayı uşaqlarını çağıranda hamısı bir ayrı küncdə, bir ayrı kəslərlə olmaları kədərləndirir. insana baxanda nə demək istədiyim başa düşülür. indiki dövrdə dost tapmaq çətindir, onlara yaxşı dost arzulayıram. tək istəyim də var ki, məni xatırlayanda pis insan kimi yadlarda qalmayım. necə ki, bir dedikləri buyruğu heç vaxt iki eləməmişəm. ama danışılan həmin gündəcə qalıb deyə unudulub gedib. insan tez unudan varlıqdır. səni yeni həyəcanlara qaçanda görürlər sadəcə. tək istəyim sevgi olan şeyin ruhumdan itib getməməsi. insanların qınamaqdan uzaq olmalarıdır. bu gündən o biri günə keçəndə sadəcə zamanın dəyişdiyini və hər kəsi böyük bir heçliyiə yuvarlandığını. Hər gün yeni andların altında əzilməklə günlıri yola verirəm.