689. son zamanlar məni sıxan şeylərdən biri də insanlarla yaxınlıq və münasibət tərəzisini istədiyim tarazlıqda saxlaya bilməməyimdi. əslində bunun təməli çoxdannan qoyulmuşdur, lakin son günlərdə daha doğrusu son aylarda bir fərqindəlik hiss etdim, atdığım addımlar kələ kötür alınmağa başladı. insan psixologiyası yaşadığımız yüzillikdə çox mürəkkəbləşib. insanlara öz istədiyin kimi sevgini göstərmək, özün olmaq çətin olur. bir vaxta kimi idarə edə bilirsən ki, kimlərinsə xətrinə dəyməyəsən. məncə də ən əsası özün olmaqdı. nə çatar nə batar məntiqi. al cibimdə 5 manatım var bu mənim 5 manatımdı day mən bir şey bilmirəm. düzü qaldıra bilmirəm mənə bağlı olan insanları, mənasız səmimiyyətləri və dərd quyusu olma məşğuliyyətlərini. dayandığım yerdən bir şeylərə yön vermək nə həddimə, ancaq həmin yerdən də məni qeyri-istəyim daxilində tərpətsələr dəliyə dönəcək səviyyədəyəm. bir neçə dostlarım var idi, onlarla da əlaqəni müəyyən zaman çərçivəsində soyudub, yolları ayırmaq qərarına gəldim. bağlılığın qurbanı olmaq çətindi. bəzən insanlar o qədər məni əsəbiləşdirirdi ki, bəzən whatsappı silib, nömrə işlətməmək düşüncəsinə də gəlib çıxmışdım. birilərinə lazım olmaq, məişəyə aid problemlərə kömək etmək o qədər ağırdır ki. ən başda insanlar yola tək davam etməli olacaqları gerçəyini qəbul etməlidirlər. yalnız qalmaq ehtiyacı və bir müddət danışmamağı seçmək ehtiyacına qarşı gələn, başa düşməyən insanları vurub götbaş etmək istəyirəm. hər şeyi yola verməyə başladığın zaman, problemin əslində onlarda yox özündə olduğunu dərk edirsən.
heç vaxt danışmadığını deyə bilərlər, əslində danışdıqların onlar üçün bir məna ifadə etmirdi..
insanın gəldiyi son nöqtədir qələmlərlə, dəftərlərlə, divarlarla, izi bucağı görünməyən qayalıqlarla, dünyada nə qədər bədbəxt varsa onların gözyaşlarının toplusu dənizlərlə, uzaqlarda ağlayan küləyin səsiylə danıışmaq, dərdləşmək, onlardan biri olduğuna inanmaq.