694. insanlar tez-tez yaxşı insan olmağa can atan hissəmə, kimliyimin bir parçası olan səmimiyyətimə şübhə yaradırlar. özümə şübhə yaradırlar. o qədər pis niyyətlə rastlaşmışam ki, heç gözləmədiyim insanlardan. yaxın dostları, qohumları qəbullanmağım belə çox çətin olmuşdu, ailəm də bu sıraya qoşulanda bu həyatda ömür boyu, ətrafımda nə qədər insan olmağından asılı olmadan yalnız olacağımı dərk elədim. bu bəlkə də çoxu üçün adidir, reallıqdır, mənsə həmişə anamdan dırnaq ustama qədər həyatımda, yaxınımda olan hamını ürəkdən sevib, dərindən dəyər verən biri olduğum üçün zənn edirdim ki qarşılıqlıdı. atmacayla deyilən sözlərin də səmimiyyətinə şübhə etmirdim. son 1 ildə yaşadıqlarımdan sonra xarakterimdə dəyişikliklər eləmək, heç kimə nə güvənməmək, nə də məna yükləməmək qərarına gəlsəm də, bu özümdən uzaqlaşmaq kimi hiss elətdirir. bəzi anlarda isə, məsələn 1saat qabaq, anlayıram ki, əslində bugünki mən olmağım böyük ölçüdə cəmiyyətə belə çəhrayı baxmağımdan yaranıb, saxta yaxınlıqlarla yanaşı həm də möhkəm dostluqlar qazandırıb. insani münasibətlərin belə qəliz olmasını həzm edə bilmirəm, kaş əl-ələ tutub otlarda oyan-buyana qaçışardıq