713. Sevgili günlük,

Özümü heç bir yerə aid hiss etmirəm. Bu sıxıcı dünyanın içində sanki tək problem mənəm. Tarqovuda əl-ələ tutuşan sevgililər, məhlədə oturub qeybət edən xalalar və ya "vor yolu" gedən oğlanlar – qısacası mentalitet... Heç biz özümüz belə necə bu günə gəldik, bilmirik. Bezmişəm, yoldaşlar, Azərbaycanın hər bir milli dəyərindən.

Bəzən bir quş kimi azad olub uçmaq istəyirəm, bəzənsə bir dovşan kimi qorxub yerimdə qalıram. Artıq yorulmuşam. Və yenə səhər açılır... Eyni şeylər, eyni sıxıntılar... Artıq bilmirəm hara, kimə aidəm.

Yeni ili gözləyirəm, bəlkə bir ümid... O ilin xoş keçməsi diləyi ilə yaşayıram.