12. uşaqlığımızdan bəri bizə sosial normalara əsaslanaraq nəyin yaxşı, nəyin pis olduğu öyrədilib və bu səbəbdən bəzi insanların yaxşı və ya pis olduğuna inanmışıq. mən bundan imtina etməli olsaq da edə bilməyəciyimizi düşünürəm.
çünki bunun əsası ya cəmiyyətin tabuları, ya da inancımızın gətirdiyi qanunlar üzərində qurulub və adətən bir təzyiq nəticəsində formalaşdırılıb. hər bir mühit öz iyerarxiyasında öz dilemmasını qəbul etdirməyə çalışır və ona riayət edilmədikdə bizi yaxşı və ya pis olaraq kateqoriyalaşdırır. bu halda belə bir sual çıxır ortaya, inandığımız bu abstrakt conseptlər bütün həyatımızı təməldən dəyiştirdiği zaman biz bunlardan uzağa çəkilsək nə ola bilər? özümüzə şəxsi olaraq dilemmalar yaradıb onlara inanacağıq, yoxsa bütün şəffaflığımız ilə digər qaydalar tərəfindən mənimsənəcəyik? o zaman rənglər üçün kəskin künclərə mi ehtiyac var? bəlkə də bizi var eləyən şey bu suallara cavab tapa bilməməyimizdir ya da bu sualın tək cavabı olmağımızdır. hər halda bu dünyadakı bütün inançlara məna qatan da, imtina etdiyimiz şey də tam olaraq biz özümüzük.