735. başa o qədər izaholunmaz şeylər gəlir, bunların heç birini ailəmə danışa bilmirəm. dostlarıma belə, onda birini danışıramsa da, onu istehza ilə çatdırmağa çalışıram, onların içini qaraltmaq və pis olmalarını istəmərəm.
çəkdiyim daxili ağrı bitməz tükənməz absürd sonsuz bədbəxtçiliyin təzahürüdür. səssiz və səbəbsiz. nə qədər etsəm də, bundan qaça bilmirəm.
hər şeyə nikbin yanaşmağa çalışıram, amma bu içimi didən əsas şeyə çevrilib. ümid bəsləmək dəhşətlidir, əgər o ümid zorla yaradılıbsa.
artıq xoşbəxtliyim həmin vaxt ərzində yaşadığım pis adlandırıla biləcək xatirələrə nisbətən yaxşı olanlardır. ən azından mənim üçün belədir. qaranlıq içində, qısa müddətə parlayan işıqlar. sönəcəyini bildiyin halda, anlıq istilik verən.